Το νησί της Λέρου βρίσκεται στα βόρεια Δωδεκάνησα λίγα μίλια νότια της Πάτμου ενώ στα νότια χωρίζεται από μια σχετικά στενή θαλάσσια δίοδο με τη Κάλυμνο.
Το Γεωγραφικό ανάγλυφο του νησιού χαρακτηρίζεται από μικρούς λόφους και αναρίθμητους κολπίσκους με μεγαλύτερο τον κόλπο του Λακιού που είναι το μεγαλύτερο φυσικό λιμάνι στην ανατολική μεσόγειο, για αυτό τον λόγο άλλωστε οι Ιταλοί το 1932 δημιούργησαν εκεί τον κύριο ναύσταθμό τους στα Δωδεκάνησα. Άλλοι μεγάλοι όρμοι είναι των Αλίντων, της Γούρνας, του Βρωμόλιθου, ο κόλπος στο Παρθένι και το Μπλεφούτι και το Παντέλι
Κάθε καλοκαίρι οργανώνονται αρκετές εκδηλώσεις όπως παραδοσιακοί χοροί, κοντσέρτα, αθλοπαιδιές, ρεγκάτες, παραδοσιακοί γάμοι και πανηγύρια σε διάφορες περιοχές του νησιού.
Στο 1309 είχε καταληφτεί από τους Ιππότες του Αγίου Ιωάννη , οι οποίοι έμειναν μέχρι το 1521, όταν το νησί καταλήφτηκε από τους Τούρκους.Κατά τη διάρκεια της ελληνικής επανάστασης του 1821 πολλοί Λεριοι βοήθησαν τον αγώνα. Το νησί έγινε μια σημαντική βάση για τον εφοδιασμό του Ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού. Μετά τον αγώνα για την επανάσταση, το νησί έγινε μέρος της ελεύθερης Ελλάδας και τέθηκε υπό τη δικαιοδοσία της προσωρινής επιτροπής των Ανατολικών Σποραδων.
Ωστόσο, με τη συνθήκη της Κωνσταντινούπολης το 1832, τα Δωδεκάνησα παρέμειναν έξω από τα σύνορα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Δεδομένου ότι ανήκε στην προνομιούχα νησιά απολάμβανε ένα βαθμό αυτονομίας απο τους τούρκους.
Το 1912 το νησί κατέλαβαν οι Ιταλοί κατά τη διάρκεια του πολέμου μεταξύ της Ιταλίας και της Τουρκίας. Λόγω των φυσικών λιμανιών που έχει, οι Ιταλοί έκαναν τη Λέρο μια οχυρωμένη ναυτική βάση και αέρο-ναυτική βάση. Από το τέλος της δεκαετίας του 1920 πολλά οχυρωματικά έργα έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930 και μια ολόκληρη πόλη χτίστηκε στο Λακκί.
Το 1932 με τη Συνθήκη της Λοζάνης, τα νησιά παρέμειναν οριστικά Ιταλικά. Η ιταλική πολιτική αποσκοπούσε στον εξιταλισμό των νησιών και απαγόρευε την ελληνική εκπαίδευση και την Ελληνική Ορθόδοξη λατρεία πολλοί ιερείς είχαν διωχθεί τότε.
Το 1940, η Ιταλία ήταν με την πλευρά της Γερμανίας και η Λέρος υπέστη βομβιστική επίθεση από τη βρετανική Πολεμική Αεροπορία. Από την 8η Σεπτεμβρίου 1943, επειδή η Ιταλία δεν μπορούσε να συνεχίσει τον πόλεμο με τη γερμανική πλευρά, θα υπογράψει μια ανακωχή και θα έλθει με το συμμαχικό στρατόπεδο. Μετά την ιταλική ανακωχή, η βρετανικές ενισχύσεις έφτασαν στο νησί και η Λέρος υπέστη συνεχή γερμανικό βομβαρδισμό για 50 ημέρες.
Το νησί της Λέρου ειναι ένας παράδεισος για καταδύσεις και υπάρχουν δυο σχολές καταδύσεων στο νησί. Κατά το Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η Λέρος έζησε μια απο τις μεγαλύτερες μάχες στην ανατολικό μεσόγειο όταν οι Γερμανικές δυνάμεις βομβάρδισαν το νησί για το καταλάβουν απο τις συμμαχικές δυνάμεις και τους Ιταλούς που είχαν συνθηκολογήσει. Η μάχη διάρκεσε 50 περίπου ημέρες απο το Σεπτέμβρη- Νοεμβριο του 1943. Πολλά πλοία και αεροπλάνα βυθίστηκαν στη Λέρο στην διάρκεια αυτών των μαχών. Ο βυθός της Λέρου αποτελεί ενα μοναδικό μουσείο του Β παγκοσμίου πολέμου για οσους ασχολούνται με τις καταδύσεις και ο υποβρύχιος πλούτος του νησιού ειναι μαγνήτης έλξης για τον τουρισμού. Στο Λακκί στην περιοχή της Μερκιάς βρίσκεται βυθισμένο το Καταδρομικό Βασίλισσα Όλγα που βυθίστηκε το Σεπτέμβρη του 1943. Γύρο απο το νησί υπάρχουν δεκάδες ίσως πολεμικά αεροπλάνα τις Λουφτβαφε και της ΡΑΦ, μέχρι στιγμής εχει ανασυρθεί ενα γιούνκερ της Λουφτβάφε.
