Πόσες φορές αποκοιμάσαι με παράπονο. Που ο άνθρωπος σου, είναι μακριά. Σε άλλο κρεββάτι, πέρα από τη θάλασσα, πιο πέρα από ότι μπορεί να φτάσει το τραγούδι και η ευχή σου.
Ένα τέτοιο τραγούδι-ευχή από τον Χρήστο Θηβαίο, επέλεξα απόψε για καληνύχτα. Για όλους μας...για τον ενα και μοναδικο μου
Θα 'θελα να 'σουνα εδώ...
Θέλω να σου στείλω μια λευκή κόλλα χαρτί
γιατί είσαι η μόνη που μπορεί τη σιωπή μου να διαβάζει
Ήσουν παράθυρο που άντεξε στου αέρα την οργή
μα λύγισες στ' αρώματα του Μάη
Μια γεύση τρικυμίας στα χείλια σου να υφαίνεις
δυο χείλια που αργήσανε πολύ να ξεδιψάσουν
Κι εγώ καΐκι που ερωτεύτηκε μαζί σου να πνιγεί
απόψε ταξιδεύω στα νερά σου
Θα 'θελα να 'σουνα εδώ σαν προσευχή σαν φονικό
να σε δικάζω και να σε παρηγορώ
Θα 'θελα να 'σουν μυστικό στην ενοχή σου να κρυφτώ
να σου ξεφύγω και μπροστά μου να σε βρω
Ξεχείλισα απ' όσα έχω μοιραστεί
κι ένιωσα λειψός μ' όσα έχω κρατήσει
με ψάχνει ό,τι έχασα κι εγώ στριφογυρνώ
χαμένος μέσα σ' ό,τι έχω κερδίσει
Θα 'θελα να 'σουνα εδώ...
