Εδώ θα θυμηθείς ό,τι έχεις ξεχάσει... Tους ήπιους ρυθμούς ενός διαφορετικού τρόπου ζωής, την αγνή νησιώτικη φιλοξενία, τη ζεστασιά των ανθρώπων, τις απλές χαρές της ζωής. Σε τούτο το αμόλυντο μεσογειακό τοπίο. Θα πετάξεις από πάνω σου κάθε φορτίο, θα γαληνέψεις, θα ξαναβρείς ό,τι έχεις χάσει...
Διακριτική παρουσία ανάμεσα στα πασίγνωστα και πολυδιαφημισμένα Κυκλαδονήσια, η μικρή Σίκινος κυριολεκτικά λάμπει με την απλότητά της. Τις εντυπώσεις κερδίζει η Χώρα, μια απλή και μαγευτική πολιτεία με φιλόξενους κατοίκους που ακόμη σε κοιτούν στα μάτια και όχι στο... πορτοφόλι. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως οι επισκέπτες του νησιού έρχονται και ξανάρχονται εδώ για τις καλοκαιρινές τους διακοπές, κάνουν παρέες και δένουν γερές φιλίες με τις ντόπιες οικογένειες.
Στα σοκάκια του Κάστρου τίποτα δεν είναι περιττό, τίποτα δεν ενοχλεί αισθητικά το μάτι.
Φωτογραφία: Θοδωρής Αθανασιάδης / www.viewsofgreece.gr
Η έκταση της Σίκινου είναι μόλις 41 τ.χλμ. -πρόκειται για ένα από τα πιο μικρά κατοικημένα νησιά των Κυκλάδων- και ο πληθυσμός του αγγίζει τους 300 μόνιμους κατοίκους που σήμερα ασχολούνται με το ψάρεμα, την κτηνοτροφία, τη μελισσοκομία (εξαιρετικό είναι το τοπικό θυμαρίσιο μέλι) και τελευταία με τον τουρισμό. Σχεδόν στο σύνολό του το νησί είναι άγονο και ορεινό με ψηλότερη κορφή τον Τρούλο (552μ.).
Το ασφαλτοστρωμένο οδικό δίκτυο δεν ξεπερνά τα 12 χιλιόμετρα. Παρ' όλο που υπάρχει βενζινάδικο (ανοίγει μερικές ώρες το πρωί), το αυτοκίνητο είναι μάλλον περιττό. Εξάλλου τα συχνά καθημερινά δρομολόγια του λεωφορείου εξυπηρετούν τους πάντες.
Η αλήθεια είναι πως λείπουν παντελώς οι απλωτές παραλίες. Ωστόσο στις κρυστάλλινες -αν και μικροσκοπικές- θαλασσινές αγκαλιές που σχηματίζονται ανάμεσα στα βράχια, όλοι οι καλοί χωρούν.
Αλοπρόνοια, ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει στην πάροδο του χρόνου.
Φωτογραφία: Θοδωρής Αθανασιάδης / www.viewsofgreece.gr
Στις περισσότερες ακρογιαλιές θα πάτε εύκολα με κάποιο εκδρομικό καΐκι από αυτά που φεύγουν καθημερινά από Αλοπρόνοια ενώ σε μερικές από αυτές πηγαίνει δρόμος. Ο απρόσιτος αυτός βράχος του Αιγαίου κατοικείται από τα πανάρχαια χρόνια. Το αρχαίο όνομά του ήταν Οινόη και οφειλόταν στους πολλούς αμπελώνες που υπήρχαν. Οι Iωνες αποίκησαν το νησί τον 10ο π.Χ. αιώνα, πιθανόν ερχόμενοι από τη Λήμνο. Η αρχαία πόλη Σίκινος ήταν λίγο δυτικότερα από τη σημερινή Χώρα, εκεί όπου σήμερα βρίσκεται ο ναός της Επισκοπής.
Στα δύσκολα χρόνια του Μεσαίωνα και της Τουρκοκρατίας γνώρισε τη μανία των πειρατικών επιδρομών. Μάλιστα, το μοναστήρι της Ζ. Πηγής έσωσε πολλές φορές τους κατοίκους από τον εφιάλτη του φοβερού Μπαρπαρόσσα. Ο απόηχος εκείνων των δύσκολων καιρών φθάνει στις μέρες μας μέσα από τοπωνύμια, ζωντανούς θρύλους και παραδόσεις που αγαπούν πολύ να αφηγούνται οι υπερήλικες ντόπιοι.
Αγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος στην είσοδο του Κάστρου. Συνολικά στη Σίκινο υπάρχουν περισσότερες από εξήντα, μικρές και μεγαλύτερες εκκλησιές.
Φωτογραφία: Θοδωρής Αθανασιάδης / www.viewsofgreece.gr
Στη Σίκινο λοιπόν, δεν θα σας λείψει τίποτα από τα απαραίτητα. Ωστόσο, αν φαντάζεστε ότι θα βρείτε νυχτερινή ζωή με ξενύχτια από μπαράκι σε μπαράκι, ή πολυτελείς ξενώνες και στέκια τύπου «Μυκόνου», μάλλον δεν καταλάβατε σωστά και ήρθατε σε λάθος νησί. Εξάλλου η Ιος, η Σαντορίνη ή η Μύκονος δεν απέχουν παρά μόνο μερικά ναυτικά μίλια και λίγες ώρες με το πλοίο.
Ωστόσο θα ήταν άστοχο να νομίζουμε πως η Αλοπρόνοια θυμίζει ακόμα το μικρό ψαράδικο οικισμό των προηγούμενων δεκαετιών. Η προσωρινή αναστάτωση που δημιουργείται μετά την αποβίβαση από το πλοίο, το επισημαίνει. Ωστόσο μετά από λίγο, όλα επανέρχονται -ως διά μαγείας- στη νησιώτικη γαλήνη. Ψαράδες, τουρίστες και μαγαζάτορες γίνονται όλοι μια παρέα. Εκτός από το μοναδικό λιμάνι της Σίκινου, η Αλοπρόνοια σήμερα είναι επίσης το κυριότερο παραθεριστικό κέντρο του νησιού.
Ο ναός της Επισκοπής, το σημαντικότερο μνημείο του νησιού (φωτό: Δήμος Σικίνου).
Κυκλωμένος από βράχια ο μικρός οικισμός, μοιάζει να χαλαρώνει στην υγρή αγκαλιά του απάνεμου όρμου και ν' απολαμβάνει τη μόνιμη γαλήνη των νερών του. Εδώ θα βρείτε ενοικιαζόμενα δωμάτια και μερικά γραφικά ταβερνάκια.
Στη μία άκρη του λιμανιού δένουν οι ψαρόβαρκες και τα λιγοστά εκδρομικά σκάφη που μεταφέρουν τους τουρίστες στις απόμερες παραλίες. Παραδίπλα στην αράδα, τα καφενεία εκτελούν και χρέη μαγειρείων το καλοκαίρι, με ό,τι νόστιμο βγάλει καθημερινά η κατσαρόλα. Η παραλία ξεδιπλώνεται ανάμεσα στις δύο γειτονιές, είναι αμμουδερή και σκιάζεται από αρμυρίκια ενώ υπάρχουν και μερικές κοινόχρηστες ομπρέλες.
Λεπτομέρεια από ερειπωμένο μεσαιωνικό κτίριο στο Κάστρο. Παρατηρήστε το καλοδουλεμένο ανάγλυφο που κοσμεί τη μαρμάρινη πόρτα.
Φωτογραφία: Θοδωρής Αθανασιάδης / www.viewsofgreece.gr
Χώρα, λιτή και απέριττη
Η Χώρα της Σίκινου είναι αναμφισβήτητα ένα από τα πιο αυθεντικά παραδοσιακά οικιστικά συγκροτήματα του Αιγαίου και συνδέεται με το λιμάνι με δρόμο που δεν ξεπερνά σε μήκος τα 5 χιλιόμετρα. Ελάχιστες οι νέες κατασκευές εδώ και αυτές όμως προσεγμένες, ενώ οι αναπαλαιώσεις έχουν γίνει με πολύ μεράκι και σεβασμό στην αρχιτεκτονική του τόπου.
Ο λευκός μεσαιωνικός οικισμός είναι χτισμένος στο φρύδι του γκρεμού και χωρίζεται στις συνοικίες Κάστρο και Χωριό που κοιτούν αντικριστά η μια την άλλη, σκεπάζοντας σαν λευκά πέπλα την γκρίζα όψη των βράχινων λόφων. Σαν περιπλανηθείς στα λιτά, πεντακάθαρα, νησιώτικα καλντερίμια που συνδέουν τις γειτονιές, θα δεις τα χαρακτηριστικά ασβεστωμένα κυβόσχημα σπίτια, τις εκκλησίες, τους ερειπωμένους ανεμόμυλους...
Η βάρκα του Δημήτρη θα σας μεταφέρει σε όλες τις παραλίες της Σικίνου (φωτό: Δήμος Σικίνου).
Στην απλόχωρη πλατεία της Παντάνασσας στο Κάστρο, δεσπόζει η ομώνυμη εκκλησία, η μητρόπολη του νησιού. Κτίσθηκε το 1787 και οι νησιώτες καμαρώνουν για το λεπτοδουλεμένο επίχρυσο τέμπλο και τις αγιογραφίες της που είναι φιλοτεχνημένες από τον Σκορδίλη. Ακόμη έχουν να διηγηθούν μια ξεχωριστή ιστορία για τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας που σύμφωνα με τον θρύλο έφυγε από την Κρήτη και ταξίδεψε στο Αιγαίο με αναμμένο καντήλι, ώσπου οι άνεμοι του πελάγους την έφεραν στη Σίκινο. Στα σοκάκια της Χώρας θα ζήσεις στιγμές από μια ξεχασμένη Ελλάδα. Θα δεις τα πιτσιρίκια να τρεχοβολούν σαν σβούρες στα πλακόστρωτα και τις κυράδες ν' απλώνουν τη μπουγάδα τους καλημερίζοντας τους περαστικούς.
Στους καφενέδες, κάτω από τις πυκνόφυλλες κληματαριές και τα γιασεμιά, τα γερόντια απολαμβάνουν το πρωινό τους καφέ ή το ουζάκι με ντομάτα κομμένη στα τέσσερα, ντόπιο ανθότυρο και ψιλές ελιές. Αυθεντικές, καθημερινές εικόνες που ζεσταίνουν την καρδιά.
Αν μείνεις μέρες στο νησί, σίγουρα θα δεις τον δραστήριο παπα-Θόδωρο με το «μαγικό» βιολί του να συνοδεύει τις παρέες των ντόπιων που στήνουν αυτοσχέδια γλέντια στους καφενέδες. Θα συζητήσεις με τους παλιούς και θ' ακούσεις ιστορίες για πειρατές και επιδρομές, με τη Χώρα πάντα πρωταγωνιστή, αρχή και τέλος κάθε δραματικής αφήγησης. Κομμάτια απ' το παζλ μιας ήρεμης καθημερινότητας που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε πια ξεχάσει.
Ο επισκέπτης αξίζει να αναζητήσει την εκκλησία του Αγίου Βασιλείου και του Ταξιάρχη στο Χωριό, στον δρόμο προς Επισκοπή.
Η Χώρα είναι ένα πραγματικό μπαλκόνι στο ανοιχτό πέλαγο. Το δειλινό ή νωρίς το πρωί, όταν τα χρώματα γίνονται πιο έντονα, θ' απολαύσετε την εκπληκτική διαύγεια της ατμόσφαιρας και θα νιώσετε το Αιγαίο να δεσπόζει ολόγυρα...
Οι παραλίες
Οι παραλίες της Σίκινου είναι ελάχιστες, μικρές σε μέγεθος, όμως με κρυστάλλινα γαλάζια νερά. Να είστε βέβαιοι ότι θα ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας η προσδοκία σας -αν υπάρχει τέτοια-, να βρείτε ξαπλώστρες ή καντίνες με δυνατή μουσική και την πλαστική καρέκλα να βουλιάζει στην άμμο. Μέσα στο λιμάνι η μικρή αμμουδιά με τα αρμυρίκια καλύπτει τους περισσοτέρους από τους λουόμενους. Στις υπόλοιπες ακτές θα πάτε με καΐκι που αναχωρεί καθημερινά από την Αλοπρόνοια.
Νότια από το λιμανάκι συναντάμε διαδοχικά το ακρογιάλι του Αγίου Παντελεήμονα κι αμέσως νοτιότερα τον λιλιπούτειο ορμίσκο Σαντοριναίικα με το ολόλευκο ψιλό βοτσαλάκι. Προς βορρά αναπτύσσονται οι μικροί αμμουδεροί όρμοι Διαλισκάρι (πρόσφατα ο χωματόδρομος καθαρίστηκε), και Αγιος Γεώργιος -ίσως η καλύτερη του νησιού- με άμμο, αρμυρίκια κι ένα ταβερνάκι (ο δρόμος έχει ασφαλτοστρωθεί).
Παράδεισος για πεζοπόρους
Μονή Ζωοδόχου Πηγής: Φιδωτό λιθόστρωτο μονοπάτι ανηφορίζει από τη Χώρα και καταλήγει μετά 15 λεπτά στην είσοδο του μοναστηριού της Ζωοδόχου Πηγής που δεσπόζει πάνω από την ολόλευκη Χώρα. Το φρουριακής μορφής μοναστήρι αν και είναι εγκαταλειμμένο εδώ και πολλά χρόνια (επί Βαυαροκρατίας το 1834), παραμένει πάντα αγαπημένο στις καρδιές των νησιωτών. Κτίσθηκε το 1690 και χρησίμευσε ως καταφύγιο για τους κατοίκους κατά τη διάρκεια των πειρατικών επιδρομών. Το καθολικό του είναι διακοσμημένο με αγιογραφίες του Σκορδίλη (18ος αιώνας). Στη βόρεια πλευρά του φρουριακού συγκροτήματος, εκεί που χαμηλώνει το τείχος βρίσκεται το γραφικό εκκλησάκι της Αγίας Αννας. Από το προαύλιό του με καθαρό καιρό βλέπεις σχεδόν όλες τις Κυκλάδες.
Η Επισκοπή
Ευδιάκριτο μονοπάτι που ξεκινά από το ύψος του σχολείου «τρέχει» στην πλαγιά του βουνού και καταλήγει μετά μία ώρα στον ναό της Επισκοπής. Στους αρχαίους χρόνους, εδώ πιθανόν να είχαν εγκατασταθεί Ιωνες άποικοι που έχτισαν την αρχαία Σίκινο. Ενα αρχαίο οικοδόμημα που κάποιοι ταυτίζουν με τον ναό του Πυθίου Απόλλωνα -κάποιοι άλλοι λένε ότι πρόκειται για ναό του 3ου π.Χ. αιώνα- μετατράπηκε τον 5ο μ. Χ. αιώνα σε χριστιανικό ναό, αφιερωμένο σήμερα στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Οι περισσότεροι που έρχονται πια σε αυτό το σημείο δεν έρχονται πεζοπορώντας όπως παλιά, αλλά ακολουθούν τον καινούργιο ασφάλτινο δρόμο που συνδέει την Χώρα με την Επισκοπή (4,5 χλμ.), διαδρομή που πραγματοποιεί καθημερινά το λεωφορείο.
Μονοπάτια
«Σε όλες τις Κυκλάδες επικρατεί η τάση να κατασκευάζουν περιττούς δρόμους στις πιο κρυφές και παρθένες τοποθεσίες, θυσιάζοντας τη μαγεία και τη φυσική ισορροπία του τοπίου. Αυτό δεν συμβαίνει στις παραλίες της Σίκινου. Ο επισκέπτης πρέπει να σεβαστεί την επιθυμία των ντόπιων να προστατέψουν το νησί τους και να μην απαιτεί ευκολίες που αλλοιώνουν και τελικά καταστρέφουν ότι αξίζει σε αυτά τα μέρη». Αυτά θα τα διαβάσετε στον επίσημο ιστότοπο του Δήμου Σίκινου.
Εμείς απλώς να προσθέσουμε ότι το νησί διατρέχεται στο μεγαλύτερο μέρος του από μονοπάτια και παλιά λιθόκτιστα καλντερίμια. Στη ράχη τους θα δείτε να ιδρώνουν ψαγμένοι πεζοπόροι από κάθε γωνιά της Ευρώπης, από τη μεσογειακή Γαλλία ως την αρκτική Νορβηγία, όλοι το ίδιο γοητευμένοι με την ομορφιά του αυθεντικού κυκλαδικού τοπίου. Αν κι εσείς συμμερίζεστε τα ίδια αισθήματα, αξίζει να βάλετε στις αποσκευές σας ένα καλό ζευγάρι παπούτσια για περπάτημα, ένα παγούρι για νερό, κάλτσες ψιλές μέχρι το γόνατο για να σας προστατεύσουν από τα γδαρσίματα και οπωσδήποτε καπέλο και γυαλιά ηλίου. Ενας αναλυτικός χάρτης σε κλίμακα 1:40000 που κυκλοφορεί για τη Σίκινο, θα γίνει ο πολύτιμος σύμβουλός σας σ' αυτήν την πραγματικά ξεχωριστή εμπειρία.
Fast Info
Εναν μύθο θα σας πω
Οταν οι γυναίκες της Λήμνου επαναστάτησαν κι έσφαξαν όλους τους άνδρες του νησιού (!), η Υψίπυλη, κόρη του βασιλιά Θόαντα, έβαλε σ' ένα πιθάρι τον πατέρα της για να τον σώσει και τον έριξε στο Αιγαίο. Τα κύματα ξέβρασαν το πιθάρι στη σημερινή Σίκινο και οι ντόπιοι ψαράδες περιμάζεψαν τον ταλαιπωρημένο βασιλιά. Στον νέο του τόπο ο Θόας αγάπησε μια ναϊάδα και καρπός του έρωτά τους ήταν ο Σίκινος, ο πρώτος άρχοντας που έδωσε το όνομά του στο νησί.
Μαύρη σπηλιά
Βρίσκεται κάτω από το μοναστήρι της Ζ. Πηγής στο πιο ανεμοδαρμένο σημείο του νησιού. Θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα σπήλαια των Κυκλάδων και είναι προσβάσιμο μόνο από τη θάλασσα.
Τοπικά προϊόντα
Δοκιμάστε το παστέλι και τους λουκουμάδες που φτιάχνουν οι νοικοκυρές με ντόπιο θυμαρίσιο μέλι. Ακόμη ένα από τα εξαιρετικά τοπικά προϊόντα είναι η ανάλατη μυζήθρα ή απλώς «τυρί» όπως τη λένε οι ντόπιοι, αλλά και το κατσικάκι ελεύθερης βοσκής. Ζητήστε να πιείτε τα τοπικά κρασιά «Εν Λευκώ» (λευκός ξηρός) και «Λιοσάτο» (από λιαστά σταφύλια) του οινοποιού Γιώργου Μάναλη (το οινοποιείο βρίσκεται στο δρόμο για Επισκοπή και είναι επισκέψιμο).
πηγη
