Η ιστορία της Καππαδοκίας είναι τεράστια και γοητευτική. Ο τόπος της κατοικήθηκε από τα μακρινότερα χρόνια της ανθρώπινης παρουσίας στη γη. Αυτό συνάγεται και από μια τοιχογραφία του 6500-6200 π. Χ., που βρέθηκε στοCatalhoyuk, για την οποία πιστεύουν ότι είναι από τις αρχαιότερες του κόσμου. Εκεί απεικονίζονται σπίτια της Καππαδοκίας και το ηφαίστειο του Αργαίου Όρους να εκρήγνυται.
Η Καππαδοκία κατά την αρχαιότητα ήταν μία εκ των 15 επαρχιών της Μικρασιατικής χερσονήσου. Τα σύνορά της εξ αιτίας των πολλών κατακτητών που αυτή γνώρισε , στη διάρκεια της μακράς ιστορίας της, συχνά μεταβάλλονταν. Από τη χώρα αυτή πέρασαν Καππαδόκες, Χετταίοι, Φρύγες, Έλληνες, Παφλαγόνες, Λυκάονες, Λυδοί, Πέρσες, Ιρανοί, Γαλάτες, Ρωμαίοι, Σελτζούκοι και Οθωμανοί Τούρκοι. Οι περισσότεροι χάθηκαν στο πέρασμα του ανελέητου χρόνου, αλλά όλοι άφησαν τη δική τους ιστορική κληρονομιά, η οποία συνδυάστηκε αρμονικότατα με την απλόχερη δωρεά της φύσης. Όλοι εκείνοι οι λαοί προσέφεραν στο χώρο τον πολιτισμό, τα ιερά σύμβολα και τους Θεούς τους, αφήνοντας τη δική τους ακατάλυτη ομορφιά στους αιώνες που πέρασαν.
Το όνομα « Καππαδοκία» , σύμφωνα με τη σύγχρονη γλωσσολογική έρευνα, ανάγεται στα χεττιτικά κείμενα , στη λέξη «KATWATNA» , που σημαίνει « Κάτω χώρες» και ενώ αρχικώς προσδιόριζε τις εκτάσεις νοτίως του όρους Ταύρου, σταδιακά κατέληξε να αναφέρεται σε τεράστια έκταση σχεδόν σε όλο το εσωτερικό της Μικράς Ασίας. Παλαιότερα, πίστευαν πως το όνομα «Καππαδοκία» ήταν περσικό και προερχόταν από το «katpatuka» που ερμηνεύεται « η χώρα των καλών αλόγων».
Στην Καππαδοκία υπάρχουν αντικριστοί χοροί, όπου τα ζευγάρια μπορεί να είναι αμιγή ή μικτά. Σε ορισμένους από αυτούς, δίνεται η δυνατότητα στους χορευτές να εκφράζονται ατομικά. Επίσης, χοροί πορείας όπου οι χορευτές πιάνονται κατά ιδιόμορφο τρόπο μεταξύ τους, ίσως για να μη χαλάει το χορευτικό σχήμα. Σε αυτούς ο κορυφαίος είναι ο γεροντότερος ή ο πιο λεβέντης, που τους καθοδηγεί στην πορεία που ακολουθούν. Άλλοι χοροί είναι αυτοί που χορεύουν μόνο γυναίκες με μαντίλια στα χέρια και το χαρακτηριστικό τους είναι ο αργός ρυθμός και το κύλισμα που γίνεται με το δεξί πόδι να προηγείται. Υπάρχουν ακόμη χοροί που γίνονται κατά τη διάρκεια της διαδικασίας του γάμου που χαρακτηρίζονται ως της νύφης ή του γαμπρού. Είναι χοροί εθιμοτυπικοί και δείχνουν τον αποχαιρετισμό της νύφης από το πατρικό της σπίτι, την υποδοχή της στο σπίτι του γαμπρού και τη θέση της μέσα στο πατρικό σπίτι του γαμπρού. Τέλος, υπάρχουν οι Ζεϊμπέκικοι χοροί και οι Καρσιλαμάδες.
Η Καππαδοκία έχει κλίμα ξηρό και υγιεινό. Βρίσκεται σε οροπέδιο με μέσο υψόμετρο 1100 μέτρα από τη θάλασσα. Στο ύψος αυτό, άφθονα χιόνια σκεπάζουν την ηφαιστειογενή γη μήνες ολόκληρους και το κρύο είναι δριμύ το χειμώνα, που φτάνει μέχρι 15 βαθμούς υπό το μηδέν και το καλοκαίρι η θερμοκρασία ανεβαίνει σε 36-38 βαθμούς. Επιπλέον, η αμμουδερή γη και η έλλειψη μεγάλης βλάστησης έχει ως συνέπεια σχετικά λίγες υδατοπτώσεις. Στο υψόμετρο αυτό, η νυχτερινή δροσιά εκτός από τα πρώιμα δημητριακά, βοηθούσε και στην ανάπτυξη των λαχανικών το καλοκαίρι, όπως και τις ανοιξιάτικες σπορές των δημητριακών, του λιναριού, της ρόκας και των οσπρίων.
Στην Καππαδοκία ήταν επίσης ανεπτυγμένη και η κτηνοτροφία. Η γεωργία λοιπόν και η κτηνοτροφία ήταν οι κυριότερες ασχολίες των κατοίκων αυτής της περιοχής. Παράλληλα, όμως, υπήρχαν κι άλλες πηγές οικονομίας για τους Καππαδόκες, όπως διάφορες τέχνες, το εμπόριο κ. λ. π. Ενδεικτικά θα αναφερθούμε σε κάποια από αυτά, τα οποία και χαρακτήριζαν τα χωριά, στις κατά τόπους περιφέρειες της Καππαδοκίας.
