Είμαστε περίεργοι εμείς οι άνθρωποι. Ζούμε συνεχώς σε ένα παράδοξο.
Θέλουμε να κάνουμε πολλά, αλλά με τη λιγότερη δυνατόν προσπάθεια. Θα θέλαμε να είμαστε επιτυχημένοι και εύποροι, αλλά αν γίνεται χωρίς να κουραστούμε πολύ. Αναζητάμε ευκαιρίες, χωρίς στην ουσία να τις ψάχνουμε. Και έπειτα μοιρολογούμε γιατί η τύχη μας αποφεύγει. Είμαστε περίεργοι γιατί θέλουμε να παίρνουμε χωρίς να δίνουμε. Και μετά κατηγορούμε τους άλλους πως δεν νοιάζονται αρκετά, πως δεν συμβιβάζονται.
Μιλάμε συχνά για το πόσο εκτός τροχιάς έχει βγει όλη η ανθρωπότητα, αλλά αγνοούμε το γεγονός πως και εμείς αποτελούμε κομμάτι της. Και από το άτομο είναι που ξεκινάει το σύνολο. Παίρνουμε λάθος αποφάσεις γιατί φαντάζουν οι πιο εύκολοι δρόμοι.
Αυτοί που θα μας κουράσουν λιγότερο. Νομίζουμε πως αν κάτι αξίζει και είναι γραφτό να γίνει, θα έρθει από μόνο του. Αλλά είμαστε τυφλοί στις ενδείξεις και δε θέλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως ακόμη και για να γυρίσει μια ρόδα χρειάζεται ένα μικρό σπρώξιμο. Έπειτα, έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ στα λάθη, που ακόμη και τα σωστά να μας παρουσιαστούν, ύποπτο μας φαίνονται.
Γιατί όταν περιμένεις τον ουρανό και σου έρχεται η άβυσσος, απλά γιατί έκανες το λάθος να αφεθείς στις ψευδαισθήσεις που τόσο εύκολα σου δημιουργεί η ζωή, γρήγορα γίνεσαι πια δύσπιστος. Μα η ζωή κατά βάθος μας θέλεις αλλιώς. Γιατί έτσι μεγαλώσαμε. Γιατί έτσι ονειρευόμαστε. Να μη συμβιβάζεσαι με ανθρώπους που σου προσφέρουν λιγότερα από αυτά που χρειάζεσαι όταν εσύ δίνεις πολλά.
Κι όταν έχεις χάσει την ελπίδα στην αληθινή θέληση των ανθρώπων να προσπαθήσουν για σένα, μαθαίνεις να εκτιμάς ακόμα και την παραμικρή κίνηση. Όταν αυτή έρθει. Γιατί θα ‘ρθει. Και θα περιμένεις αυτή τη στιγμή σαν νέκταρ. Γιατί θα έχεις μάθει πια να ξεχωρίζεις τα πραγματικά σημαντικά από τα ανάξια.
Τα αυθεντικά από τις προσποιήσεις. Το για τι και ποιον αξίζει να ασχολείσαι και τι όχι. Και θα φαντάζουν όλα πιο εύκολα. Απλά γιατί θα ξέρεις. Και θα μειδιάζεις, γνωρίζοντας πού βρίσκεται η αληθινή ευτυχία.
Να κουρνιάζεις στην αγκαλιά που σε θέλει.
Να επιστρέφεις στο κάλεσμα που ξέρεις.
Και να αγαπάς εκεί από όπου εισπράττεις αγάπη. Χωρίς όρους, χωρίς περιορισμούς.
enallaktikidrasi
Θέλουμε να κάνουμε πολλά, αλλά με τη λιγότερη δυνατόν προσπάθεια. Θα θέλαμε να είμαστε επιτυχημένοι και εύποροι, αλλά αν γίνεται χωρίς να κουραστούμε πολύ. Αναζητάμε ευκαιρίες, χωρίς στην ουσία να τις ψάχνουμε. Και έπειτα μοιρολογούμε γιατί η τύχη μας αποφεύγει. Είμαστε περίεργοι γιατί θέλουμε να παίρνουμε χωρίς να δίνουμε. Και μετά κατηγορούμε τους άλλους πως δεν νοιάζονται αρκετά, πως δεν συμβιβάζονται.
Μιλάμε συχνά για το πόσο εκτός τροχιάς έχει βγει όλη η ανθρωπότητα, αλλά αγνοούμε το γεγονός πως και εμείς αποτελούμε κομμάτι της. Και από το άτομο είναι που ξεκινάει το σύνολο. Παίρνουμε λάθος αποφάσεις γιατί φαντάζουν οι πιο εύκολοι δρόμοι.
Αυτοί που θα μας κουράσουν λιγότερο. Νομίζουμε πως αν κάτι αξίζει και είναι γραφτό να γίνει, θα έρθει από μόνο του. Αλλά είμαστε τυφλοί στις ενδείξεις και δε θέλουμε να συνειδητοποιήσουμε πως ακόμη και για να γυρίσει μια ρόδα χρειάζεται ένα μικρό σπρώξιμο. Έπειτα, έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ στα λάθη, που ακόμη και τα σωστά να μας παρουσιαστούν, ύποπτο μας φαίνονται.
Γιατί όταν περιμένεις τον ουρανό και σου έρχεται η άβυσσος, απλά γιατί έκανες το λάθος να αφεθείς στις ψευδαισθήσεις που τόσο εύκολα σου δημιουργεί η ζωή, γρήγορα γίνεσαι πια δύσπιστος. Μα η ζωή κατά βάθος μας θέλεις αλλιώς. Γιατί έτσι μεγαλώσαμε. Γιατί έτσι ονειρευόμαστε. Να μη συμβιβάζεσαι με ανθρώπους που σου προσφέρουν λιγότερα από αυτά που χρειάζεσαι όταν εσύ δίνεις πολλά.
Κι όταν έχεις χάσει την ελπίδα στην αληθινή θέληση των ανθρώπων να προσπαθήσουν για σένα, μαθαίνεις να εκτιμάς ακόμα και την παραμικρή κίνηση. Όταν αυτή έρθει. Γιατί θα ‘ρθει. Και θα περιμένεις αυτή τη στιγμή σαν νέκταρ. Γιατί θα έχεις μάθει πια να ξεχωρίζεις τα πραγματικά σημαντικά από τα ανάξια.
Τα αυθεντικά από τις προσποιήσεις. Το για τι και ποιον αξίζει να ασχολείσαι και τι όχι. Και θα φαντάζουν όλα πιο εύκολα. Απλά γιατί θα ξέρεις. Και θα μειδιάζεις, γνωρίζοντας πού βρίσκεται η αληθινή ευτυχία.
Να κουρνιάζεις στην αγκαλιά που σε θέλει.
Να επιστρέφεις στο κάλεσμα που ξέρεις.
Και να αγαπάς εκεί από όπου εισπράττεις αγάπη. Χωρίς όρους, χωρίς περιορισμούς.
enallaktikidrasi
