Ο Πλάτωνας, βέβαια, που ασχολήθηκε ειδικά στα βιβλία του "Τίμαιος" και "Κριτίας" με τον "Ατλαντικό λόγο", τοποθετεί την Ατλαντίδα "Δυτικά, πέρα από τις Στήλες του Ηρακλή", δηλαδή στο χώρο του Ατλαντικού ωκεανού, Αρκετοί όμως, σύγχρονοι του 20ού αιώνα μας, ερμηνευτές του Πλάτωνα, τοποθετούν την Ατλαντίδα στο Αιγαίο και συγκεκριμένα στη Σαντορίνη (Άγγελος Γαλανόπουλος, ή στην Κρήτη (J.V. LUCE ).
Αναπαράσταση της δομής της Ατλαντίδας, που ήταν διαμορφωμένη, σύμφωνα μα τον Πλάτωνα, σε τρείς δακτύλιους ύδατους και δύο δακτύλιους ξηράς. Η εικόνα βρίσκεται στο ελληνικό site για την Ατλαντίδα που βρίσκεται πρώτο στην "Ιστογραφία"
Η μόνη ιστορικά γνωστή αναφορά για την Ατλαντίδα, (που παραμένει ακόμη ασαφές το αν πρέπει να καταταχθεί στην Ιστορία ή στη Μυθολογία), είναι εκείνη του Αθηναίου φιλοσόφου Πλάτωνα, ο οποίος αναφέρει το μύθο της στους διαλόγους του: "Τίμαιος" και "Κριτίας".
Το κεντρικό ανάκτορο ήταν φανταστικό. Έστεκε επιβλητικό πάνω σε ένα λόφο. Τα τείχη του ήταν χτισμένα με ογκώδεις πελεκημένους λίθους μαύρους, λευκούς και ερυθρούς, που ήταν στολισμένοι με κασσίτερο. Καθώς έκοβαν τούς μεγάλους λίθους για να κατασκευάσουν τα ανάκτορα, κατασκεύαζαν συγχρόνως στο εσωτερικό, δύο βαθιές αποθήκες για πλοία.
Το τείχος της ακρόπολης το είχαν επενδύσει με ορείχαλκο, που φαινόταν να λάμπει ανάμεσα σε φλόγες.
Στην ακρόπολη υπήρχε και ο πανέμορφος ναός του Ποσειδώνα, που τον κατασκεύασαν με ελεφαντόδοντο και χρυσό. Το άγαλμα του θεού ήταν στημένο σε ένα άρμα με έξι φτερωτά άλογα κι ήταν ψηλό μέχρι το ταβάνι του ναού. Περιστοιχιζόταν από εκατό Νηρηίδες που κάθονταν σε δελφίνια. Ο βωμός ήταν επίσης στην ακρόπολη κι ήταν ανάλογος σε κάλλος με το ναό. Εκεί υπήρχαν ακόμα πλήθος αγάλματα.
Αν και ο μύθος υπάρχει εδώ και χιλιάδες χρόνια, το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης για την "βυθισμένη πόλη" αναζοπυρώθηκε το 1882 όταν ο Ιγνάτιος Ντόνελυ από τη Μινεσσότα έγραψε ένα βιβλίο με θέμα την Ατλαντίδα.
Ο Ποσειδώνας χάραξε το βουνό της αγαπημένης του σε παλάτι, και το εσώκλεισε με τρεις κυκλικές τάφρους αυξανόμενου πλάτους (1-3 στάδια) που είχαν δακτυλίους γης ανάλογους σε μέγεθος. Οι κάτοικοι του νησιού τότε έκτισαν γέφυρες προς τα βόρεια του βουνού για να το ενώσουν με το υπόλοιπο νησί. Τότε άνοιξαν ένα μεγάλο κανάλι προς τη θάλασσα, έσκαψαν τούνελ παράλληλα με τις γέφυρες για να περνούν τα πλοία και χάραξαν αποβάθρες πάνω στους πέτρινους τοίχους των τάφρων. Κάθε πέρασμα προς την πόλη φρουρούνταν με πύλες και πύργους, και τείχη περιτριγύριζαν κάθε δακτύλιο γης. Τα τείχη ήταν κατασκευασμένα από κόκκινη, λευκή και μαύρη πέτρα που έβγαλαν από τις τάφρους, και ήταν επικαλυμμένα με μπρούντζο, κασσίτερο και ορείχαλκο αντίστοιχα.
Κατά τον Κριτία, 9.000 χρόνια πριν τον Πλάτωνα, ένας πόλεμος ξέσπασε μεταξύ αυτών εντός και εκτός των Ηράκλειων Στηλών (πιθανότατα τα στενά του Γιβραλτάρ). Η Ατλαντίδα είχε κατακτήσει μέρη της Λιβύης μέχρι και την Αίγυπτο και της Ευρώπης μέχρι τη Τυρρηνία, και υπέβαλε τους ανθρώπους τους στη δουλεία. Οι Αθηναίοι οδήγησαν μια συμμαχία ενάντια στην αυτοκρατορία της Ατλαντίδας, και καθώς η συμμαχία αδυνατούσε, οι Αθηναίοι επικράτησαν μόνοι και ελευθέρωναν κατακτημένες περιοχές. «Όμως αργότερα έγιναν δυνατοί σεισμοί και πλημμύρες, και σε μια μόνο δεινή ημέρα και νύχτα όλοι οι πολεμιστές βυθίστηκαν μέσα στη γη, και ομοίως η νήσος της Ατλαντίδας χάθηκε στα βάθη της θάλασσας».
Την Ατλαντίδα κυβερνούσαν δέκα βασιλείς. Το συμβούλιο των δέκα βασιλέων με αρχηγό τον Άτλαντα, ή τον προερχόμενο από την οικογένεια του Άτλαντα, λάμβανε αποφάσεις για όλα τα γενικά θέματα του νησιού, σύμφωνα με τους νόμους του Ποσειδώνα. Το ίδιο συμβούλιο δίκαζε το βασιλέα που παρανομούσε.
Για τη δίκη αυτή συγκροτούσαν ειδική συνεδρίαση με ταυροθυσία, σπονδές και όρκους, ότι θα δικάσουν σύμφωνα με τους νόμους που ήταν γραμμένοι σε ειδικές στήλες.
Ό νόμος που ρύθμιζε τις αμοιβαίες σχέσεις των βασιλέων και την εξουσία τους καθώς διέταξε ο Ποσειδώνας, ήταν χαραγμένος με γράμματα πάνω σε μια στήλη ορειχάλκινη, που ήταν στημένη στον κεντρικό ναό του Θεού. Ό όρκος των βασιλέων περιείχε φοβερές κατάρες για κείνους που θα παράβαιναν το νόμο.
Φανταστική απεικόνιση της Χαμένης πόλης της Ατλαντίδας
Σε μια βαλτώδη περιοχή της νότιας Ισπανίας εντοπίστηκε πιθανόν η χαμένη πόλη της Ατλαντίδας, από μια διεθνή ερευνητική ομάδα αρχαιολόγων και γεωλόγων, με επικεφαλής τον αρχαιολόγο καθηγητή Ρίτσαρντ Φρόϊντ, του πανεπιστημίου του Χάρτφορντ στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ.
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι ένα γιγάντιο τσουνάμι «κατάπιε» τη μυθική μητρόπολη, για την οποία έγραψε ο φιλόσοφος Πλάτωνας πριν από περίπου 2.400 χρόνια, ωστόσο πολλοί επιστήμονες θεωρούν ότι δεν έχει σχέση με την ιστορική πραγματικότητα. «Αυτή είναι η δύναμη των τσουνάμι. Είναι τόσο δύσκολο να καταλάβουμε ότι μπορεί να σαρώσουν την ενδοχώρα σε βάθος 100 χλμ. και γι’ αυτό ακριβώς μιλάμε (σ.σ. στην περίπτωση της Ατλαντίδας)», δήλωσε ο Φρόϊντ στο πρακτορείο Reuters. Οι ερευνητές σχεδιάζουν περαιτέρω ανασκαφές στην περιοχή αυτή της νότιας Ισπανίας, καθώς και στις μυστηριώδεις «πόλεις» σε απόσταση περίπου 240 χλμ., για να μελετήσουν τους γεωλογικούς σχηματισμούς και να χρονολογήσουν αντικείμενα που θα ανακαλυφθούν.
Σε άλλες περιοχές του κόσμου, που κατά καιρούς έχουν προταθεί ως πιθανές τοποθεσίες της χαμένης Ατλαντίδας, συμπεριλαμβάνεται και η αρχαία Θήρα (Σαντορίνη). <<ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ>>
Εικόνα της Ατλαντίδας σύμφωνα με τις περιγραφές του Πλάτωνα. πηγη
Τι κοινό έχει η Σαντορίνη με τη χαμένη Ατλαντίδα; Η αρχαία Θήρα ήταν ένας τέλειος επίγειος παράδεισος, που καταστράφηκε περίπου το 1.500 π.Χ., μαζί με ένα πλήθος από γειτονικά παράλια, συμπαρασύροντας λαμπρά δείγματα πολιτισμού του Αιγαίου. Η περιγραφή της ταιριάζει απόλυτα με τα λεγόμενα του Πλάτωνα για τη μυθική χώρα των Ατλάντων που καταστράφηκε ολοσχερώς, χωρίς να αφήσει ίχνος πίσω της.
