Όταν γνωρίζω τον εαυτό μου και τον αποδέχομαι όπως ακριβώς είναι τότε το φιλμ της
ζωής μου παίρνει φως και τα θέλω μου δεν καίγονται σε ανώφελα καθώς πρέπει...
Και αντί να μετρώ προβατάκια ανάμεσα σε ανούσια γιατί... επειδή... και διότι... μετρώ αστέρια... Κοιτώντας τα και μόνο... γαληνεύει η ψυχή... Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα όνειρα που δεν μπαίνουν σε λέξεις και αλήθειες που δεν χωράνε σε χαρτί... Φταίω εγώ τώρα που δεν ορίζω το κήπο μου με φράχτη αλλά πάω και ανθίζω στο χείλος του γκρεμού...???
