Το νησί που «ανακάλυψε» στο τρίτο του ταξίδι στην Αμερική ο Χριστόφορος Κολόμβος και του έδωσε την ελληνική ονομασία μαργαρίτα, από τα μαργαριτάρια που βρήκε στο βυθό, συγκεντρώνει χιλιάδες τουρίστες από όλο τον κόσμο.
Ύστερα από 15 ώρες ταξίδι φτάσαμε στο Καράκας, πρωτεύουσα της Βενεζουέλας. Από εκεί με εσωτερική πτήση πετάξαμε για την επαρχία Νέα Σπάρτη (Nueva Esparta) και συγκεκριμένα για το νησί Μαργαρίτα. Στο άκουσμα της ονομασίας Νέα Σπάρτη αναρωτιόμαστε εάν υπάρχει κάποια σχέση με την γνωστή σε μας ελληνική Σπάρτη. Γρήγορα διαπιστώνουμε πως οι πρώτοι κάτοικοι του νησιού αποκαλούνται νέο-Σπαρτιάτες λόγω του ηρωισμού που επέδειξαν οι πρόγονοι τους -όπως οι Σπαρτιάτες της αρχαίας Ελλάδας- κατά την διάρκεια του επαναστατικού αγώνα για την απελευθέρωση της Βενεζουέλας από τους Ισπανούς κατακτητές.
Η δυνατή μουσική σάλσα που ακουγόταν από τα ηχεία του λεωφορείου, το οποίο μας μετέφερε από το κτήριο του αεροδρομίου στο αεροσκάφος, μας προδιέθετε για το τι επρόκειτο να συναντούσαμε στο «Μαργαριτάρι της Καραϊβικής». Σε αυτή την διαδρομή αξίζει η θέση παραθύρου στο αεροσκάφος. Δεν παίρνουμε το βλέμμα μας από το παράθυρο. Και πως άλλωστε, όταν το πάντρεμα του μπλε και του πράσινου της θάλασσας αποτελεί τον τιρκουάζ καμβά επάνω στον οποίο τα μικρά πολυάριθμα παρθένα ακατοίκητα νησάκια μοιάζουν με ζωγραφιές.
Σε λιγότερο από μισή ώρα φτάνουμε στο αεροδρόμιο Πορλαμάρ, πρωτεύουσα του νησιού. Ο οδηγός του ταξί που μας περιμένει έχει μια χαρακτηριστική φυσιογνωμία ντόπιου. Μελαμψός, κοντούλης με μουστάκι. Θα είναι ο πρώτος μας ξεναγός, σκεφτήκαμε. «Στο νησί έχουμε καλοκαίρι όλο το χρόνο, η θερμοκρασία είναι σχεδόν πάντα σταθερή στους 30 βαθμούς Κελσίου. Εδώ, θα μπορέσετε να χαλαρώσετε, να ξεφύγει το μυαλό σας» μας λέει.
Προορισμός μας η περιοχή Πλάγια Ελ Άγουα. Κατά την διάρκεια της διαδρομής η πλούσια βλάστηση σε όλο το μήκος του αυτοκινητόδρομου, οι φοίνικες και οι κάκτοι, τα σπιτάκια βαμμένα σε ζωηρά χρώματα, οι κυριούλες καθισμένες στην άκρη των πεζοδρομίων να δροσίζονται με τις πολύχρωμες βεντάλιες τους και η δυνατή μουσική σάλσα συνέθεταν ένα άκρως τροπικό σκηνικό.
Πλάγια Ελ Άγουα
Ο ήλιος βγαίνει αρκετά νωρίς στο νησί αφού ξημερώνει γύρω στις 5. Μετά από ένα τοπικό πρωινό, πλούσιο σε τροπικά φρούτα και όλων των ειδών φυσικούς χυμούς κατηφορίζουμε προς την παραλία. Από τους φράχτες των σπιτιών ξεχειλίζουν πολύχρωμα λουλούδια. Τον κατήφορο μας προς την παραλία σταματάει το καλημέρισμα ενός παπαγάλου, που φωνάζει «Όλα, όλα» που στα ισπανικά σημαίνει γεια. Είναι ο Ρινόκο, μασκότ της παραλιακής, ο οποίος κουνιέται αρκετά νευρικά, σαν να μην θέλει να τον απαθανατίσουμε με την φωτογραφική μας μηχανή.
Ο καλύτερος τρόπος για να ξεκινήσει η μέρα είναι μια βόλτα στα γραφικά μαγαζάκια με τα είδη σουβενίρ, τα οποία αρκετές φορές εκτελούν και χρέη παντοπωλείου. Οι μαγαζάτορες αρκετά φιλικοί χαμογελαστοί και έτοιμοι να μας εξυπηρετήσουν. Η απάντηση στην ερώτηση από πού προερχόμαστε προκαλεί ενθουσιασμό.
Ακούμε ιστορίες από την καθημερινότητα του νησιού. Αρκετοί από αυτούς διαμαρτύρονται για την οικονομική και πολιτική κατάσταση της Βενεζουέλας, αλλά και για τους κινδύνους που διατρέχουν τα μαγαζιά τους από τις συμμορίες. Πιστεύαμε πως στο νησί ο κίνδυνος εγκληματικότητα θα ήταν άγνωστος, αλλά οι κάτοικοι του μας ενημερώνουν πως σε όλο το νησί θα πρέπει να είμαστε προσεχτικοί. Αντίθετα, κάποιοι άλλοι μας λένε ότι η κατάσταση τόσο στην οικονομία όσο και στο θέμα της εγκληματικότητας έχει βελτιωθεί στην χώρα τα τελευταία χρόνια. Προβληματισμένοι για όσα ακούσαμε αποφασίζουμε να κάνουμε τις αγορές μας και να απολαύσουμε την θάλασσα.
Μάσκες ιθαγενών, μικρά πήλινα φορτηγάκια γεμάτα φρούτα, πίπες ινδιάνων, ονειροπαγίδες με δελφίνια και παπαγαλάκια προστίθενται στην συλλογή μας. Δεν μπορούμε να φύγουμε χωρίς να ρίξουμε μια ματιά στα πολυφημισμένα πούρα, όχι Αβάνας αλλά Βενεζουέλας, σε πολύ χαμηλές τιμές, ένα δώρο για φίλους.
Εάν και ο Χριστόφορος Κολόμβος κατά την διάρκεια του τρίτου ταξιδιού του στην Αμερική βρέθηκε μπροστά σε αυτό τον παράδεισο και τον ονόμασε Μαργαρίτα από την ελληνική λέξη μαργαριτάρι, εξαιτίας του πλούσιου σε μαργαριτάρια βυθού του, τα τελευταία χρόνια οι κάτοικοι έχουν σταματήσει να βγάζουν πια μαργαριτάρια. Έτσι θα αρκεστούμε σε κοσμήματα χειροποίητα από κοχύλια.
Οι ψηλοί φοίνικες γεμάτοι καρύδες μας τραβούν την προσοχή καθώς ένα αεράκι φέρνει το άρωμα της θάλασσας προς τα εμάς. Η ψιλή άμμος σαν αλεύρι αποτελεί το χαλί που μας οδηγεί στην θάλασσα και οι φοίνικες οι φυσικές ομπρέλες ίσκιου. Η παραλία είναι αρκετά οργανωμένη καθώς τα εστιατόρια και τα μπαράκια με καλαμοσκεπές κατά μήκος της παραλίας προσφέρουν μια καλή ποικιλία φαγητών, κοκτέιλ, μουσική, ξαπλώστρες και ομπρέλες.
Παρατηρούμε άλλους παραθεριστές να κρατούν φρέσκιες καρύδες και να πίνουν τον χυμό τους και μας γεννιέται η όρεξη να δροσιστούμε με τον ίδιο τρόπο. Ντόπιοι με κούτες στο κεφάλι γεμάτες από καρύδες μας προσεγγίζουν για να μας προσφέρουν μια φρέσκα καρύδα για 10 μπολίβαρες, δηλαδή για 1,50 ευρώ. Το άνοιγμα μιας καρύδας δεν είναι εύκολη υπόθεση, απαιτείται ειδική τεχνική, κάτι εύκολο όμως για έναν ντόπιο. Ο Αλφρέδο με πολύ γρήγορες κινήσεις μας ανοίγει την καρύδα και μας την προσφέρει. Γλυκός και δροσιστικός ο χυμός της. Οι πωλητές καρύδας δεν είναι οι μόνοι που μας προσεγγίζουν στην παραλία. Ντόπιες γυναίκες με κουβαδάκια στα χέρια προσφέρονται να μας κάνουν μασάζ. Με 60 μπολίβαρες, δηλαδή με περίπου 11 ευρώ, μπορείτε να απολαύσετε μασάζ από την κορυφή έως τα νύχια για 25 λεπτά.
Μοναδικά φαγητά
Μετά από ατέλειωτες ώρες στην παραλία ήρθε η ώρα να ικανοποιήσουμε και την όρεξη μας για θαλασσινά. Αποφασίζουμε να διαλέξουμε κάποιο εστιατόριο δίπλα στην παραλία με σπεσιαλιτέ τα όστρακα. Διαλέγουμε το εστιατόριο Ελ Άγουα. Σούπα θαλασσινών, σαλάτα με γαρίδες, καλαμάρια με σκόρδο και μανιτάρια αλα κρέμ, ψάρια στα κάρβουνα και χταπόδι είναι οι επιλογές μας. Και όλα αυτά αποφασίσαμε να τα συνοδεύσουμε με φρέσκους χυμούς από γκουανάμπανα και πεπόνι. Το νησί Μαργαρίτα φημίζεται για την μοναδική της κουζίνα. Βρίσκει κανείς θαλασσινά και ψάρια σε μοναδικές τιμές αφού οι ψαράδες κάθε μέρα αλιεύουν και προσφέρουν στα εστιατόρια ότι πιο φρέσκο. Οι σαλάτες συνοδεύονται πάντα από ένα ξεχωριστό είδος ντομάτας που βγαίνει μόνο στο νησί. Η «μαργαριτένια» ντομάτα είναι πιο γευστική και πιο γλυκιά.
Ελ Βάγιε Δελ Εσπίριτου Σάντο
Σε κοντινή απόσταση από την πρωτεύουσα του νησιού, η περιοχή Ελ Βάγιε Δελ Εσπίριτου Σάντο, είναι η πόλη της Παναγίας. Εδώ βρίσκεται το άγαλμα της «Παναγιάς της Κοιλάδας», προστάτιδα των ανατολικών περιοχών της χώρας, την οποία τιμούν με ιδιαίτερη ευλάβεια στο νησί Μαργαρίτα. Σύμφωνα με τον μύθο κατά την διάρκεια της μάχης Μπατάγια Δε Ματασιέτε στις 31 Ιουλίου του 1817, για την απελευθέρωση του νησιού από τους Ισπανούς, μια γυναίκα έδινε θάρρος και φρόντιζε τους στρατιώτες. Μετά το τέλος της μάχης, που κατέληξε σε θρίαμβο, έψαξαν να βρούν την γυναίκα αυτή, για να την ευχαριστήσουν αλλά δεν την έβρισκαν πουθενά. Τότε ήταν που κατάλαβαν ότι η γυναίκα αυτή ήταν η Παναγία Βάγιε και όλοι μαζί φώναξαν το όνομα της για να την δοξάσουν. Στις 8 Σεπτεμβρίου κάθε χρόνο, προσκυνητές έρχονται στο νησί Μαργαρίτα στην περιοχή Βάγιε κοντά στο Πορλαμάρ.
Σε κάθε μέρος του νησιού, σε κάθε χωριουδάκι, βλέπουμε τοιχογραφίες και υπαίθρια εικονοστάσια με την μορφή της Παναγίας. Η περιοχή Ελ Βάγιε είναι από τους πιο σημαντικούς θρησκευτικούς χώρους λατρείας της Παναγίας στην Αμερική. Το άγαλμα της φυλάσσεται στην γοτθικού ρυθμού εκκλησία της περιοχής, περιστοιχισμένο από τα χιλιάδες αντικείμενα που αφήνουν οι πιστοί ως τάματα.
Χουαν Γριέγο
Ένα από τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα της Καραϊβικής απολαμβάνει κανείς στην παραλία του Χουαν Γριέγο. Πρόκειται για τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Μαργαρίτας, σε έναν από τους πιο ήρεμους και γραφικούς όρμους του νησιού. Οι καμπυλόγραμμες παραλίες της, τα ψαροκάικα και η οχύρωση της πόλης στα βόρεια του κόλπου καθιστούν το μέρος ιδιαίτερα ελκυστικό. Αυτό το νησί δεν σταματά να μας εκπλήσσει ως προς την σχέση του με Ελλάδα. Ο πλοηγός Χουάν Γριέγο, δηλαδή Γιάννης ο Έλληνας, θα δώσει το όνομα του στην πόλη του Μαργαριταρένιου νησιού. Ελληνικής καταγωγής, γεννημένος στην Σεβίλλη στις αρχές της δεκαετίας του 1500 o Χουάν Γριέγο διέσχισε τον ωκεανό και εγκαταστάθηκε στην Αμερική, όπου ξεκίνησε μια επιχείρηση μεταφοράς αιχμαλώτων ινδιάνων από το νησί προς το Σάντο Δομίνγκο. Το όνομα Χουάν Γριέγο στην περιοχή αυτή θυμίζει μέχρι σήμερα στους ντόπιους την παρουσία εκείνου του Έλληνα στα πρώτα χρόνια της κατάκτησης της Αμερικής.
Το τελευταίο βράδυ θα μας έβρισκε ξαπλωμένους στην αιώρα με θέα τη βαθιά μπλε θάλασσα, το δάσος από φοίνικες και για μουσική τον ήχο των κυμάτων, όπως ακριβώς και το πρώτο βραδινό στο νησί. Η τελευταία εικόνα, η τελευταία στιγμή που αποτυπώσαμε φεύγοντας και θα κουβαλάμε μαζί μας για όλο τον χρόνο. Νιώθουμε πως όσο και να μείνει κανείς σε αυτό το νησί δεν είναι αρκετό… Παρασυρόμενοι από την ομορφιά του «Μαργαριταριού της Καραϊβικής» ψιθυρίσαμε “hasta la proxima”.. Μέχρι την επόμενη φορά.. πηγη
