Η Μοζαμβίκη ή Δημοκρατία της Μοζαμβίκης (Πορτογαλικά: Moçambique ή República de Moçambique) είναι μια εκτεταμένη χώρα στις νοτιοανατολικές ακτές της Αφρικής με έκταση 801.590km² και πληθυσμό 21.669.278, με βάση τις εκτιμήσεις του 2009. Ορίζεται βόρεια από την Τανζανία, δυτικά από το Μαλάουι, τη Ζάμπια, τη Ζιμπάμπουε, νοτιοδυτικά από τη δημοκρατία της Νοτίου Αφρικής και τη Σουαζιλάνδη και ανατολικά από το Δίαυλο της Μοζαμβίκης . Το όνομα της πρωτεύουσας είναι Μαπούτο (Maputo).
Η Μοζαμβίκη είναι μια αναπτυσσόμενη οικονομία η οποία βασίζεται κατά κύριο λόγο στη γεωργία, στο εμπόριο και στην ελαφρά βιομηχανία. Οι σημαντικές βιομηχανικές μονάδες δραστηριοποιούνται στην επεξεργασία τροφίμων, στη χαλυβουργία και στον εκκοκισμό βάμβακος. Το 2003, το ακαθάριστο εθνικό προϊόν (ΑΕΠ) έφτανε τα 3.900.000.000 δολάρια ΗΠΑ και το κατά κεφαλήν εισόδημα, που διαχρονικά μειώνεται λόγω της μεγάλης αύξησης του πληθυσμού, τα 210 δολάρια ΗΠΑ. Σύμφωνα με υπολογισμούς, το 2001 το 70% του πληθυσμού ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας.
Η Μοζαμβίκη υπέφερε για πολλά χρόνια από τον αποικιακό ζυγό, τον εμφύλιο πόλεμο και την πείνα. Από τότε όμως που μία συνθήκη ειρήνης τερμάτισε τον 16ετή εμφύλιο πόλεμο, η χώρα έκανε μεγάλα βήματα προόδου και απετέλεσε πόλο έλξης για τους ξένους επενδυτές.
Στα βόρεια υπάρχουν αρκετοί μουσουλμάνοι (17,8%), ενώ πολλοί δηλώνουν άλλες μορφές χριστιανικής πίστης (30,2%) και οι υπόλοιποι ακολουθούν παραδοσιακές αφρικανικές λατρείες (15,5%).
Για το Μαπούτο, το «χωνευτήρι» λαών και πολιτισμών που συμπεριλαμβάνει νοτιοαφρικανικές, ινδικές, αραβικές, κινεζικές και ευρωπαϊκές επιρροές, είχαμε ακούσει πολλά. Γι' αυτό και ξεκινήσαμε αμέσως την εξερεύνηση, προκειμένου να δούμε πόσες απ' τις οκτώ μέρες της Μοζαμβίκης θα περνούσαμε εκεί και πόσες στο Τόφου, ένα από τα πιο όμορφα καλοκαιρινά θέρετρα της χώρας. Κατεβήκαμε την «Αβενίδα (λεωφόρο) Χο-Τσι-Μιν» και στρίψαμε αριστερά στην «Αβενίδα Καρλ Μαρξ» για να βγούμε στην παραλία. Η διαδρομή είχε μια έντονη αίσθηση σουρεαλισμού, αφού σχεδόν όλοι οι πρωταγωνιστές της ιστορίας του κομμουνισμού παρήλαυναν στο κέντρο του Μαπούτο, γραμμένοι στα Πορτογαλικά. Η αρχιτεκτονική της πόλης είχε όντως λίγο απ' όλα: από αποικιακά δημόσια κτίρια, τεράστια μπλοκ πολυκατοικιών και ουρανοξύστες, μέχρι και μεταμοντέρνο καθεδρικό ναό. Ενα πλήθος επιρροών να συνυπάρχουν αρμονικά η μία δίπλα στην άλλη. Ενα ιδιόμορφο κολάζ που κάθε άλλο παρά ενοχλεί ή κουράζει.
το Μαπούτο, μια ζωντανή και κοσμοπολίτικη πόλη που σφύζει από πολυσύχναστα καφέ και τζαζ γεγονότα. Ένα από τα διάσημα κτίρια του Μαπούτο είναι ο σιδηροδρομικός σταθμός που σχεδιάστηκε από ένα συνεργάτη του διάσημου Γάλλου μηχανικού Alexandre Gustave Eiffel. Σήμερα, στο σιδηροδρομικό σταθμό δεν κινούνται τρένα, παρά μόνο λειτουργούν cafe τζαζ, αντιθέτως, και είναι ένα από τα καλύτερα νυχτερινά κέντρα της πόλης. Το παλιό φρούριο της πρωτεύουσας, που χτίστηκε από την Πορτογάλους πριν από 200 σχεδόν χρόνια, είναι ένα σύμβολο του βίαιου αποικιακού παρελθόντος της χώρας. Μια ομάδα καλλιτεχνών εργάζονται για να μετατρέψουν το κτίριο σε κομμάτι τέχνης.
Ο σταυροειδής μετά τρούλου Ελληνορθόδοξος Ναός των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, στην οδό Ahmed Sekou Toure 59, στην πρωτεύουσα της Μοζαμβίκης, αποτελεί την ήρεμη μα διαρκή παρουσία και την ανύστακτη μαρτυρία της Ορθοδοξίας στην χώρα αυτήν του νότου της αφρικανικής ηπείρου. Οι δύο γαλανοί τρούλοι του (κυρίως ναού και κωδωνοστασίου), σε στιλ αιγοπελαγίτικο, δεσπόζουν, μεγαλοπρεπείς στην απλότητά τους, ανάμεσα στις πολυώροφες πολυκατοικίες, τα υπουργεία, τα ξενοδοχεία και τα μικρότερα σπίτια του Maputo, εναρμονιζόμενοι με το βαθυγάλανο του Ινδικού Ωκεανού, ο οποίος εκτείνεται κυριαρχικός σ' ένα περίπου χιλιόμετρο νότια και δυτικά του.
Η πόλη ιδρύθηκε το 1876, και πήρε το όνομα του Λοουρένσο Μάρκες (Lourenço Marques), Πορτογάλου εμπόρου που ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που εξερεύνησε την περιοχή το 1544. Η κατασκευή ενός σιδηροδρόμου προς την Πραιτώρια της Νοτίου Αφρικής το 1895 προκάλεσε αύξηση του πληθυσμού της πόλης. Το 1898, η Λοουρένσο Μάρκες έγινε πρωτεύουσα της Μοζαμβίκης. Κατά τον Δεύτερο Πόλεμο των Μπόερ, ο Ουίνστων Τσώρτσιλ, μετά τη σύλληψή του από τους Μπόερς, έκανε μια τολμηρή απόδραση στη Λοουρένσο Μάρκες, ξεφεύγοντας από τους φρουρούς. Μετά την ανεξαρτησία της χώρας από την Πορτογαλία, η πόλη έλαβε το όνομα Μαπούτο στις 3 Φεβρουαρίου 1976. Το όνομα Μαπούτο έλκει μάλλον την καταγωγή του από έναν παλιό, άγριο ηγέτη φυλής, τον Μαπούτα, ο οποίος ηγεμόνευε στην περιοχή κάποτε.
Η κεντρική Λεωφόρος της Λοουρένσο Μάρκες το 1905
Η Μαπούτο είναι χωνευτήρι διαφόρων πολιτισμών, με μεγάλη νοτιοαφρικανική επίδραση. Κυρίαρχοι είναι ο Μπαντού και ο Πορτογαλικός πολιτισμός, αλλά είναι αισθητές και οι κουλτούρες Αράβων, Κινέζων και Ινδών. Η κουζίνα είναι πολύ λεπτομερής, κυρίως λόγω της Πορτογαλικής και Μουσουλμανικής κληρονομιάς. Σε αφθονία βρίσκονται τα θαλασσινά.
Σπουδαίο πολιτιστικό και καλλιτεχνικό κέντρο της Μαπούτο είναι το Associação Núcleo de Arte. Είναι η αρχαιότερη κολλεκτίβα
Η Μοζαμβίκη είναι μια αναπτυσσόμενη οικονομία η οποία βασίζεται κατά κύριο λόγο στη γεωργία, στο εμπόριο και στην ελαφρά βιομηχανία. Οι σημαντικές βιομηχανικές μονάδες δραστηριοποιούνται στην επεξεργασία τροφίμων, στη χαλυβουργία και στον εκκοκισμό βάμβακος. Το 2003, το ακαθάριστο εθνικό προϊόν (ΑΕΠ) έφτανε τα 3.900.000.000 δολάρια ΗΠΑ και το κατά κεφαλήν εισόδημα, που διαχρονικά μειώνεται λόγω της μεγάλης αύξησης του πληθυσμού, τα 210 δολάρια ΗΠΑ. Σύμφωνα με υπολογισμούς, το 2001 το 70% του πληθυσμού ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας.Η Μοζαμβίκη υπέφερε για πολλά χρόνια από τον αποικιακό ζυγό, τον εμφύλιο πόλεμο και την πείνα. Από τότε όμως που μία συνθήκη ειρήνης τερμάτισε τον 16ετή εμφύλιο πόλεμο, η χώρα έκανε μεγάλα βήματα προόδου και απετέλεσε πόλο έλξης για τους ξένους επενδυτές.
Στα βόρεια υπάρχουν αρκετοί μουσουλμάνοι (17,8%), ενώ πολλοί δηλώνουν άλλες μορφές χριστιανικής πίστης (30,2%) και οι υπόλοιποι ακολουθούν παραδοσιακές αφρικανικές λατρείες (15,5%).
Ποσοστό άνω του 23% δηλώνουν άθεοι ή άθρησκοι.
Για το Μαπούτο, το «χωνευτήρι» λαών και πολιτισμών που συμπεριλαμβάνει νοτιοαφρικανικές, ινδικές, αραβικές, κινεζικές και ευρωπαϊκές επιρροές, είχαμε ακούσει πολλά. Γι' αυτό και ξεκινήσαμε αμέσως την εξερεύνηση, προκειμένου να δούμε πόσες απ' τις οκτώ μέρες της Μοζαμβίκης θα περνούσαμε εκεί και πόσες στο Τόφου, ένα από τα πιο όμορφα καλοκαιρινά θέρετρα της χώρας. Κατεβήκαμε την «Αβενίδα (λεωφόρο) Χο-Τσι-Μιν» και στρίψαμε αριστερά στην «Αβενίδα Καρλ Μαρξ» για να βγούμε στην παραλία. Η διαδρομή είχε μια έντονη αίσθηση σουρεαλισμού, αφού σχεδόν όλοι οι πρωταγωνιστές της ιστορίας του κομμουνισμού παρήλαυναν στο κέντρο του Μαπούτο, γραμμένοι στα Πορτογαλικά. Η αρχιτεκτονική της πόλης είχε όντως λίγο απ' όλα: από αποικιακά δημόσια κτίρια, τεράστια μπλοκ πολυκατοικιών και ουρανοξύστες, μέχρι και μεταμοντέρνο καθεδρικό ναό. Ενα πλήθος επιρροών να συνυπάρχουν αρμονικά η μία δίπλα στην άλλη. Ενα ιδιόμορφο κολάζ που κάθε άλλο παρά ενοχλεί ή κουράζει.
το Μαπούτο, μια ζωντανή και κοσμοπολίτικη πόλη που σφύζει από πολυσύχναστα καφέ και τζαζ γεγονότα. Ένα από τα διάσημα κτίρια του Μαπούτο είναι ο σιδηροδρομικός σταθμός που σχεδιάστηκε από ένα συνεργάτη του διάσημου Γάλλου μηχανικού Alexandre Gustave Eiffel. Σήμερα, στο σιδηροδρομικό σταθμό δεν κινούνται τρένα, παρά μόνο λειτουργούν cafe τζαζ, αντιθέτως, και είναι ένα από τα καλύτερα νυχτερινά κέντρα της πόλης. Το παλιό φρούριο της πρωτεύουσας, που χτίστηκε από την Πορτογάλους πριν από 200 σχεδόν χρόνια, είναι ένα σύμβολο του βίαιου αποικιακού παρελθόντος της χώρας. Μια ομάδα καλλιτεχνών εργάζονται για να μετατρέψουν το κτίριο σε κομμάτι τέχνης.
Ο σταυροειδής μετά τρούλου Ελληνορθόδοξος Ναός των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, στην οδό Ahmed Sekou Toure 59, στην πρωτεύουσα της Μοζαμβίκης, αποτελεί την ήρεμη μα διαρκή παρουσία και την ανύστακτη μαρτυρία της Ορθοδοξίας στην χώρα αυτήν του νότου της αφρικανικής ηπείρου. Οι δύο γαλανοί τρούλοι του (κυρίως ναού και κωδωνοστασίου), σε στιλ αιγοπελαγίτικο, δεσπόζουν, μεγαλοπρεπείς στην απλότητά τους, ανάμεσα στις πολυώροφες πολυκατοικίες, τα υπουργεία, τα ξενοδοχεία και τα μικρότερα σπίτια του Maputo, εναρμονιζόμενοι με το βαθυγάλανο του Ινδικού Ωκεανού, ο οποίος εκτείνεται κυριαρχικός σ' ένα περίπου χιλιόμετρο νότια και δυτικά του.
Η πόλη ιδρύθηκε το 1876, και πήρε το όνομα του Λοουρένσο Μάρκες (Lourenço Marques), Πορτογάλου εμπόρου που ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που εξερεύνησε την περιοχή το 1544. Η κατασκευή ενός σιδηροδρόμου προς την Πραιτώρια της Νοτίου Αφρικής το 1895 προκάλεσε αύξηση του πληθυσμού της πόλης. Το 1898, η Λοουρένσο Μάρκες έγινε πρωτεύουσα της Μοζαμβίκης. Κατά τον Δεύτερο Πόλεμο των Μπόερ, ο Ουίνστων Τσώρτσιλ, μετά τη σύλληψή του από τους Μπόερς, έκανε μια τολμηρή απόδραση στη Λοουρένσο Μάρκες, ξεφεύγοντας από τους φρουρούς. Μετά την ανεξαρτησία της χώρας από την Πορτογαλία, η πόλη έλαβε το όνομα Μαπούτο στις 3 Φεβρουαρίου 1976. Το όνομα Μαπούτο έλκει μάλλον την καταγωγή του από έναν παλιό, άγριο ηγέτη φυλής, τον Μαπούτα, ο οποίος ηγεμόνευε στην περιοχή κάποτε.
Η κεντρική Λεωφόρος της Λοουρένσο Μάρκες το 1905
Η Μαπούτο είναι χωνευτήρι διαφόρων πολιτισμών, με μεγάλη νοτιοαφρικανική επίδραση. Κυρίαρχοι είναι ο Μπαντού και ο Πορτογαλικός πολιτισμός, αλλά είναι αισθητές και οι κουλτούρες Αράβων, Κινέζων και Ινδών. Η κουζίνα είναι πολύ λεπτομερής, κυρίως λόγω της Πορτογαλικής και Μουσουλμανικής κληρονομιάς. Σε αφθονία βρίσκονται τα θαλασσινά.
Σπουδαίο πολιτιστικό και καλλιτεχνικό κέντρο της Μαπούτο είναι το Associação Núcleo de Arte. Είναι η αρχαιότερη κολλεκτίβα
