Της Ιωάννας Ζωσιμά.
Άνοιξα τα μάτια μου απότομα και κοίταξα τριγύρω.
Αυτό που φοβόμουν.
Δεν είσαι εδώ. Το μαξιλάρι μου έχει ακόμα την μυρωδιά σου και το κορμί μου τα σημάδια σου. Κρίμα που δεν είσαι εδώ να τα φιλήσεις.
Θυμάμαι να σε διώχνω με όλη μου τη δύναμη και εσύ να με κρατάς κοντά σου σαν να μην σε άφησα ποτέ. Θυμάμαι να με κρατάς στην αγκαλιά σου και να μου ψιθυρίζεις πως γεννηθήκαμε για να είμαστε μαζί και ας μην πρέπει.
Σε όλα τα ταξίδια του μυαλού και της καρδιάς μου, σε εσένα θα βρίσκω πάντα το λιμάνι μου. Και σε όλα τα μάτια που θα βλέπω, σε εσένα θα βρίσκω τον καθρέφτη της ψυχής μου. Και όπως θόλωσαν οι αναμνήσεις μου, ξεθώριασαν τα όνειρα μας, σε έβαλα σε ένα αδιέξοδο να βρεις εμάς τους δύο.
Κρίμα που στο δρόμο σου έχασες τα σημάδια. Κρίμα γιατί σε έψαξα και ας ζούσα σε σκοτάδια.
Που να είσαι μάτια μου; Σε ποιο ξένο κορμί χάραξες δρόμο; Σε ποιο βλέμμα βρήκες διέξοδο και ξέχασες να με ψάξεις;
αναπνοές
.jpg)
