Αχ θάλασσά μου σκοτεινή...

Αχ θάλασσά μου σκοτεινή, θάλασσα αγριεμένη
πού θα με βγάλεις το πρωί
σε ποια στεριά μου ξένη
πού θα με βγάλεις το πρωί
σε πιά στεριά μου ξένη
αχ θάλασσά μου σκοτεινή,θάλασσα αγριεμένη

Μποτίλια στο πέλαγο (Τρεις βράχοι) - Μάνος Κατράκης Τρεις βράχοι λίγα καμένα πεύκα κι ένα ρημοκλήσι και παραπάνω το ίδιο τοπίο αντιγραμμένο ξαναρχίζει τρεις βράχοι σε σχήμα πύλης, σκουριασμένοι λίγα καμένα πεύκα, μαύρα και κίτρινα κι ένα τετράγωνο σπιτάκι θαμμένο στον ασβέστη και παραπάνω ακόμη πολλές φορές το ίδιο τοπίο ξαναρχίζει κλιμακωτά ως τον ορίζοντα ως τον ουρανό που βασιλεύει. - See more at: http://www.ogdoo.gr/portal/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=4446&Itemid=41#sthash.QaBJST25.dpuf Πηγή: www.ogdoo.gr

Διονύσης Σαββόπουλος - Θαλασσογραφία

Να μας πάρεις μακριά
να μας πας στα πέρα μέρη
φύσα θάλασσα πλατιά
φύσα αγέρι φύσα αγέρι




Μα τι γυρεύουν οι ψυχές μας ταξιδεύοντας
πάνω σε καταστρώματα κατελυμένων καραβιών
στριμωγμένες με γυναίκες κίτρινες και μωρά που κλαίνε
χωρίς να μπορούν να ξεχαστούν ούτε με τα χελιδονόψαρα
ούτε με τ' άστρα που δηλώνουν στην άκρη τα κατάρτια.
Τριμμένες από τους δίσκους των φωνογράφων
δεμένες άθελα μ' ανύπαρχτα προσκυνήματα
μουρμουρίζοντας σπασμένες σκέψεις από ξένες γλώσσες.
Μα τι γυρεύουν οι ψυχές μας ταξιδεύοντας
πάνω στα σαπισμένα θαλάσσια ξύλα
από λιμάνι σε λιμάνι;  Γ.ΣΕΦΕΡΗΣ.




Αγριεμένο πέλαγος
Κι η σκέψη σκοτεινιάζει
Κι ο πόνος μέσα στις καρδιές
Βρίσκει γωνιές κι αράζει.
Τη μια χτυπάει ο γαρμπής
Την άλλη η τραμουντάνα
Στον Αϊ Νικόλα ένα κερί
Ανάβει κάποια μάνα.


στη θάλασσα που με μανία χτυπά τις άκρες του νησιού
εκεί άφησα την μισή ψυχή μου, όχι στα αγαλματένια βράχια,
στο κύμα, που ηττημένο γλιστράει για να επιστρέψει πιο δυνατό
ολοένα και πιο δυνατό..

και που κάποτε γιγαντώνεται παρασύροντας μαζί του την ματαιοδοξία
των κατακτητών της γενέτειράς του που τόλμησαν να το αμφισβητήσουν.. 

*(Οδυσσέα Ελύτη, ‘Το Άξιον Εστί’, ‘Τα Πάθη, Γ΄’)