Στη μέση του Ατλαντικού Ωκεανού, 450 χιλιόμετρα μακριά από τη Σενεγάλη, βρίσκεται το Πράσινο Ακρωτήριο, ένα αρχιπέλαγος από δεκαπέντε μικρά ηφαιστειογενή νησιά - άλλα υπήνεμα κι άλλα προσήνεμα, ανάλογα με τη θέση τους σε σχέση με τον άνεμο, που πνέει δυνατός και ζεστός από τη δυτική Αφρική. Εννέα κατοικούνται και ξεχωρίζουν από τους ορεινούς όγκους, ενώ τα υπόλοιπα είναι επίπεδες και άνυδρες αμμουδερές νησίδες γης μέσα στην άγρια θάλασσα. Το Σάο Βισέντε (με μήκος μόλις 16 χλμ. και πλάτος 24) ήταν το πρώτο που ανακάλυψαν οι Πορτογάλοι θαλασσοπόροι το 1462, ανήμερα της γιορτής του Αγίου Βικεντίου. Ετσι, τού έδωσαν το όνομά του, στη δε παραλία όπου αποβιβάστηκαν, το όνομα μιας ακτής που βρίσκεται στα βόρεια της χώρας τους: Μιντέλο.
Οι άνθρωποι στο Μιντέλο μπορεί να μην είναι πλούσιοι, αλλά είναι πάντα κεφάτοι και ιδιαίτερα φιλόξενοι, διάθεση που μεταδίδεται στους ταξιδιώτες. Η περιπέτεια συνήθως αρχίζει πάνω σε ένα «ταξί» juvita. Το juvita διαθέτει άφθονο χώρο για επιβάτες και αποσκευές... στην καρότσα ενός παλιού αγροτικού, στολισμένη με μια πλαστική τέντα για σκιά. Δεν είναι ο πιο άνετος ούτε και ο πιο ασφαλής τρόπος μεταφοράς, αλλά είναι φθηνό, γνωρίζεις κόσμο και σίγουρα αξίζει μια βόλτα. Για να υποδεχτούν τους επισκέπτες τους οι ντόπιοι συνήθως διοργανώνουν επί τόπου μια «Τοκατίνα», ένα αυτοσχέδιο πάρτι καλωσορίσματος με μουσική και ντόπιους μεζέδες. Οποιος από τους παρευρισκομένους ξέρει να παίζει ένα τραγούδι σηκώνεται και το ερμηνεύει, ενώ γύρω όλοι συμμετέχουν με χορούς και ρυθμικά παλαμάκια.
Η νύχτα στο Μιντέλο είναι μεγάλη. Η πόλη έχει διατηρήσει τα ατμοσφαιρικά καφέ και τα μπαρ, την αποικιακού στυλ περατζάδα της παραλιακής και έναν παράδεισο για τους καλοφαγάδες: δεκάδες εστιατόρια σερβίρουν αστακούς και λιχουδιές από τα βάθη της θάλασσας, όλα φρέσκα και σε καλές τιμές.
Η κίνηση αρχίζει γύρω στις 11 όταν ο κόσμος πλημμυρίζει την κεντρική πλατεία, την παλιά πόλη και την παραλία Laguinha με τα τραπεζάκια έξω. Αρκετοί ντόπιοι παίζουν στο δρόμο το αφρικάνικο παιχνίδι «μπάνκο ντε ούρι», ενώ από παντού αντηχούν τραγούδια και μουσικές. Στις ντισκοτέκ και τα κλαμπ του Μιντέλο τα ζευγάρια χορεύουν «coladera», ένα ρυθμικό «τσικ του τσικ» που φέρνει αέρα από τις μακρινές ακτές της Καραϊβικής και της Βραζιλίας στις πάντα ζεστές και υγρές νύχτες της πόλης.
Οι παραλίες του Σάο Τιάγκο προσελκύουν πολλούς τουρίστες, ενώ από το 1997 λειτουργεί στην πρωτεύουσα Εθνογραφικό Μουσείο. Σε πολλά κτήρια της χώρας η αφρικανική παράδοση έχει εξοβελιστεί από την αποικιοκρατική επιρροή. Στην παλιά πρωτεύουσα, τη Σιδάδε Βέλια, ο επισκέπτης μπορεί να δει τα ερείπια της Μονής του Αγίου Φραγκίσκου, τον καθεδρικό ναό και πάνω από την πόλη το Βασιλικό Φρούριο του Αγίου Φιλίππου (χρονολογείται από το 1593).
Το νησί ήταν ακατοίκητο (χρησιμοποιείτο από αλιείς της Σενεγάλης) όταν έφτασαν οι Πορτογάλοι το 1456 και έγινε τμήμα της Αυτοκρατορίας τους (η προσάρτηση έγινε το 1495). Σημαντική υδάτινη οδός, εξαιτίας της γεωγραφικής θέσης του, το Πράσινο Ακρωτήριο αποτέλεσε επίσης τόπο με φυτείες ζαχαροκάλαμου και έπειτα σημαντικό κέντρο δουλεμπορίου. Η δουλεία καταργήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα. Το 1951 η χώρα έγινε υπερπόντια επαρχία της Πορτογαλίας.
Το 1975, χάρη στις προσπάθειες εν μέρει του Αφρικανικού Κόμματος για την Ανεξαρτησία της Γουινέας-Μπισσάου και του Πράσινου Ακρωτηρίου (Partido Africano da Independência da Guiné e Cabo Verde, PAIGC), ήρθε η πολυπόθητη ανεξαρτησία, στις 5 Ιουλίου. Πρώτος Πρόεδρος ανέλαβε ο Αριστίντες Περέιρα, ο οποίος επέβαλε μονοκομματικό σύστημα διακυβέρνησης. Έπειτα από την ανεξαρτησία, το PAIGC επεχείρησε να ενοποιήσει το Πράσινο Ακρωτήριο με τη Γουινέα-Μπισσάου. Οι προσπάθειες αυτές ανακόπηκαν από το στρατιωτικό πραξικόπημα στη δεύτερη χώρα, το 1980.
Οι άνθρωποι στο Μιντέλο μπορεί να μην είναι πλούσιοι, αλλά είναι πάντα κεφάτοι και ιδιαίτερα φιλόξενοι, διάθεση που μεταδίδεται στους ταξιδιώτες. Η περιπέτεια συνήθως αρχίζει πάνω σε ένα «ταξί» juvita. Το juvita διαθέτει άφθονο χώρο για επιβάτες και αποσκευές... στην καρότσα ενός παλιού αγροτικού, στολισμένη με μια πλαστική τέντα για σκιά. Δεν είναι ο πιο άνετος ούτε και ο πιο ασφαλής τρόπος μεταφοράς, αλλά είναι φθηνό, γνωρίζεις κόσμο και σίγουρα αξίζει μια βόλτα. Για να υποδεχτούν τους επισκέπτες τους οι ντόπιοι συνήθως διοργανώνουν επί τόπου μια «Τοκατίνα», ένα αυτοσχέδιο πάρτι καλωσορίσματος με μουσική και ντόπιους μεζέδες. Οποιος από τους παρευρισκομένους ξέρει να παίζει ένα τραγούδι σηκώνεται και το ερμηνεύει, ενώ γύρω όλοι συμμετέχουν με χορούς και ρυθμικά παλαμάκια.
Η νύχτα στο Μιντέλο είναι μεγάλη. Η πόλη έχει διατηρήσει τα ατμοσφαιρικά καφέ και τα μπαρ, την αποικιακού στυλ περατζάδα της παραλιακής και έναν παράδεισο για τους καλοφαγάδες: δεκάδες εστιατόρια σερβίρουν αστακούς και λιχουδιές από τα βάθη της θάλασσας, όλα φρέσκα και σε καλές τιμές.
Η κίνηση αρχίζει γύρω στις 11 όταν ο κόσμος πλημμυρίζει την κεντρική πλατεία, την παλιά πόλη και την παραλία Laguinha με τα τραπεζάκια έξω. Αρκετοί ντόπιοι παίζουν στο δρόμο το αφρικάνικο παιχνίδι «μπάνκο ντε ούρι», ενώ από παντού αντηχούν τραγούδια και μουσικές. Στις ντισκοτέκ και τα κλαμπ του Μιντέλο τα ζευγάρια χορεύουν «coladera», ένα ρυθμικό «τσικ του τσικ» που φέρνει αέρα από τις μακρινές ακτές της Καραϊβικής και της Βραζιλίας στις πάντα ζεστές και υγρές νύχτες της πόλης.
Οι παραλίες του Σάο Τιάγκο προσελκύουν πολλούς τουρίστες, ενώ από το 1997 λειτουργεί στην πρωτεύουσα Εθνογραφικό Μουσείο. Σε πολλά κτήρια της χώρας η αφρικανική παράδοση έχει εξοβελιστεί από την αποικιοκρατική επιρροή. Στην παλιά πρωτεύουσα, τη Σιδάδε Βέλια, ο επισκέπτης μπορεί να δει τα ερείπια της Μονής του Αγίου Φραγκίσκου, τον καθεδρικό ναό και πάνω από την πόλη το Βασιλικό Φρούριο του Αγίου Φιλίππου (χρονολογείται από το 1593).
Το νησί ήταν ακατοίκητο (χρησιμοποιείτο από αλιείς της Σενεγάλης) όταν έφτασαν οι Πορτογάλοι το 1456 και έγινε τμήμα της Αυτοκρατορίας τους (η προσάρτηση έγινε το 1495). Σημαντική υδάτινη οδός, εξαιτίας της γεωγραφικής θέσης του, το Πράσινο Ακρωτήριο αποτέλεσε επίσης τόπο με φυτείες ζαχαροκάλαμου και έπειτα σημαντικό κέντρο δουλεμπορίου. Η δουλεία καταργήθηκε στα τέλη του 19ου αιώνα. Το 1951 η χώρα έγινε υπερπόντια επαρχία της Πορτογαλίας.
