Το 43 π.Χ., κι ενώ όλη η Γαλατία –πλην ενός μικρού χωριού που θα συνεχίσει να αντιστέκεται… κλπ– βρίσκεται υπό ρωμαϊκή κατοχή, οι Ρωμαίοι κτίζουν επάνω σε ένα μικρό λόφο που αγναντεύει δύο ποτάμια, μία πόλη. Την ονομάζουν Lugdunum, λόφο του φωτός, εντυπωσιασμένοι από τη λάμψη του ήλιου που αντανακλάται στα νερά και την παρακείμενη κοιλάδα της. Δύο χιλιετίες αργότερα, στο λόφο του φωτός θα έρχονταν να μείνουν και να σπουδάσουν δύο αδέλφια, που το επίθετό τους θα σήμαινε φως, και που θα άφηναν κληρονομιά στον πλανήτη μία από τις πιο αγαπημένες του τέχνες –αυτήν που θα απολάμβανε σε σκοτεινές αίθουσες. Τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά.
Σε αντίθεση με τα φώτα του Παρισιού, αυτά που τραβούν το βλέμμα στις νυχτερινές λήψεις των δορυφόρων, που ζαλίζουν τους νεοφερμένους επισκέπτες και που έδωσαν στη γαλλική πρωτεύουσα το όνομά της, το φως της Λυών –αυτό για το οποίο μιλούσαν οι Ρωμαίοι– είναι φως φυσικό. Είναι το φως του ήλιου, που λούζει τις κόκκινες στέγες των σπιτιών της, που αντανακλάται στα δυο ποτάμια της, τον Ροδανό, ή Rhône, και τον Saône, και που δημιουργεί μυστηριώδης σκιές και σκοτεινές κρυψώνες στα στενά, λιθόκτιστα σοκάκια της παλιάς μεσαιωνικής πόλης. Είναι εκείνο που μένει χαραγμένο στη μνήμη φεύγοντας από τη Λυών. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό.
Είναι και η ατμόσφαιρα αυτής της πόλης, που αγαπά τις τέχνες, που ζωγραφίζει τους τοίχους της με την τεχνική του trompe l'œil, της τρισδιάστατης ψευδαίσθησης, που αυτοσχεδιάζει σε μικρά θεατράκια- πολυχώρους, και που κάθε χρόνο στις 8 Δεκεμβρίου λούζεται σε πολύχρωμα φώτα κατά τη διάρκεια του Festival des Lumières. Είναι και η συγκλονιστική αρχιτεκτονική της, που μπλέκει μπαρόκ, γοτθικά, art-nouveau, ρομανέσκ και αναγεννησιακά κτίρια σε ένα πολύχρωμο, υπαίθριο μάθημα Ιστορίας.
Είναι και οι τεράστιες, ανοιχτές πλατείες της, οι χορταστικοί πεζόδρομοι, τα στοιχεία luna park εδώ κι εκεί, τα μικρά, χρωματιστά café της και τα ζεστά μπιστρό που την κάνουν ανεπιτήδευτα φιλική προς το χρήστη. Το εντυπωσιακό ιστορικό κέντρο της πόλης χωρίζεται, ουσιαστικά, σε τέσσερις μεγάλες περιοχές – χρονικές περιόδους: το λόφο Fourvière, ή λόφο που προσεύχεται, ο οποίος στεφανώνει την παλιά, μεσαιωνική πόλη, το Croix Rousse, ή λόφο που δουλεύει και το Presqu’île, τη λωρίδα γης ανάμεσα στους δύο ποταμούς, με το αμάλγαμα κτιρίων, αρχιτεκτονικών μορφών και ιστορικών μνημείων που καλύπτουν μια ευρύτατη χρονολογικά περίοδο, από τον 16ο έως τον 19ο αιώνα.
Ξεκινώντας… χρονολογικά, ανεβαίνουμε με το τελεφερίκ στο Fourvière και αφήνουμε το βλέμμα να σκαρφαλώσει τους οκταγωνικούς πύργους της Notre-Dame de Fourvière, της βασιλικής που αρχικά περάσαμε για κάστρο, αντικρίζοντάς την για πρώτη φορά από χαμηλά στην πόλη, τυλιγμένη με τον ατμοσφαιρικό νυχτερινό φωτισμό της. Κτισμένη το 1896, με στοιχεία ρομανέσκ και βυζαντινής αρχιτεκτονικής, αξίζει μια περιήγηση στο εσωτερικό της, για να θαυμάσετε τα εντυπωσιακά βιτρό και τα ψηφιδωτά που κοσμούν τους τοίχους της. Η μεγαλύτερη σε ηλικία συνοικία της πόλης φιλοξενεί και έναν από τους μεγαλύτερους σε έκταση αρχαιολογικούς χώρους της Γαλλίας: το ρωμαϊκό θέατρο, το ωδείο και το Μουσείο Γαλλο-Ρωμαϊκού πολιτισμού αποτυπώνουν εύγλωττα τη μακραίωνη Ιστορία του Lugdunum πριν γίνει Λυών. Εδώ πολύ κοντά βρίσκεται και ο κτισμένος το 1893 Tour Métallique, ο μεταλλικός πύργος που φέρνει στο νου τον παριζιάνικο Πύργο του Άιφελ και δείχνει υπέροχος από μακριά με το νυχτερινό φωτισμό του. Κατηφορίζουμε, παραιτημένοι από την προσπάθεια να μετρήσουμε τα σκαλοπάτια που ενώνουν το Fourvière με την παλιά πόλη, ή Vieux Lyon –δε μετριούνται– για να καταλήξουμε, μετά από πολλή ώρα, στα σκιερά, λιθόκτιστα σοκάκια της, που πλαισιώνονται από πέτρινα, μεσαιωνικά σπιτάκια, αναγεννησιακή αρχιτεκτονική, επιβλητικούς ναούς και τα… αναπόφευκτα μαγαζάκια με σουβενίρ και καρτ-ποστάλ.
Οι Λυωνέζοι υπερηφανεύονται για το γεγονός ότι αυτό το κομμάτι της πόλης τους ήταν η πρώτη γαλλική εγγραφή στη Κατάλογο Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, αλλά και μία από τις μεγαλύτερες αναγεννησιακές συνοικίες της Ευρώπης. Χωρισμένη σε τρεις γειτονιές, που πήραν τα ονόματά τους από τις τρεις μεγάλες εκκλησίες της, Saint Jean, Saint Georges και Saint Paul, και διάσημη για τις τραμπούλες της, τα στενά περάσματα που ενώνουν, μέσα από τις εσωτερικές αυλές των κτιρίων, τα σοκάκια της μεταξύ τους, η μεσαιωνική πόλη αποπνέει αύρα μυστηρίου, τέτοια που φέρνει στο μυαλό μυθιστορήματα που εκτυλίσσονται την εποχή εκείνη, και μιλούν για μυστικά περάσματα, κρύπτες που διασχίζουν –και γνωρίζουν– κυνηγημένοι μάγοι, ιερείς και ιππότες. Λιγότερο ρομαντική είναι η σύγχρονη Ιστορία τους, η χρήση τους από τα μέλη της Γαλλικής Αντίστασης, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στην απέλπιδα προσπάθεια να ξεφύγουν από τον «Χασάπη της Λυών», Klaus Barbie, που είχε στήσει στην πρώην Στρατιωτική Ιατρική Σχολή το αρχηγείο της Gestapo –σήμερα Κέντρο Ιστορίας της Αντίστασης και της Απέλασης. Διασχίζουμε μία από τις γέφυρες του Saône και περνάμε στο
Presqu’île, τη νεότερη, αλλά και πιο «αυθεντική» περιοχή του ιστορικού κέντρου. Εδώ οι εποχές εναλλάσσονται ανά λίγα μέτρα, η μεσαιωνική αρχιτεκτονική συνυπάρχει αρμονικά με εκείνη του 19ου αιώνα, ιστορικά μνημεία ξεφυτρώνουν στη μέση εμπορικών δρόμων, τεράστιες πλατείες πλαισιώνονται από γοτθικές εκκλησίες τους με τους πύργους τους να υψώνονται προς τον ουρανό. Παλιά και σύγχρονη, καλλιτεχνική χωρίς να γίνεται σνομπ, επιβλητική και καθημερινή ταυτόχρονα, η στενή λωρίδα γης ανάμεσα στα δύο ποτάμια εκφράζει το πνεύμα ολόκληρης της πόλης με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Η βόλτα ξεκινά από την Place Bellecour, μια από τις μεγαλύτερες πλατείες της Ευρώπης, με το άγαλμα του Λουδοβίκου XIV να μη μοιάζει καθόλου παράταιρο δίπλα στη γιγαντιαία ρόδα που θα σας ανεβάσει σε ύψος δεκάδων μέτρων για να θαυμάσετε την πόλη από ψηλά. Διασχίζει τον πεζόδρομο de la Republique, σταματά περίπου στη μέση του, στην ομώνυμη πλατεία, για ένα- δυο γύρους με το πολύχρωμο Καρουζέλ –γιατί, είπαμε, αυτή η πόλη ξέρει να παίζει όσο και να δημιουργεί και να θυμάται–, κάνει μερικά ζιγκ- ζαγκ για να χαζέψουμε τις πολύχρωμες βιτρίνες των καταστημάτων και να πιούμε αρωματικό γαλλικό café στα ζεστά μπιστρό του (που, παρεμπιπτόντως, έχουν βγάλει στον πεζόδρομο τραπεζάκια, σόμπες και πλαστικά προστατευτικά για τον αέρα, προς τέρψιν των αμετανόητων καπνιστών) και καταλήγει στην επίσης τεράστια Place des Terraux.
Πηγή: www.in2life.gr
Ξεκινώντας… χρονολογικά, ανεβαίνουμε με το τελεφερίκ στο Fourvière και αφήνουμε το βλέμμα να σκαρφαλώσει τους οκταγωνικούς πύργους της Notre-Dame de Fourvière, της βασιλικής που αρχικά περάσαμε για κάστρο, αντικρίζοντάς την για πρώτη φορά από χαμηλά στην πόλη, τυλιγμένη με τον ατμοσφαιρικό νυχτερινό φωτισμό της. Κτισμένη το 1896, με στοιχεία ρομανέσκ και βυζαντινής αρχιτεκτονικής, αξίζει μια περιήγηση στο εσωτερικό της, για να θαυμάσετε τα εντυπωσιακά βιτρό και τα ψηφιδωτά που κοσμούν τους τοίχους της. Η μεγαλύτερη σε ηλικία συνοικία της πόλης φιλοξενεί και έναν από τους μεγαλύτερους σε έκταση αρχαιολογικούς χώρους της Γαλλίας: το ρωμαϊκό θέατρο, το ωδείο και το Μουσείο Γαλλο-Ρωμαϊκού πολιτισμού αποτυπώνουν εύγλωττα τη μακραίωνη Ιστορία του Lugdunum πριν γίνει Λυών. Εδώ πολύ κοντά βρίσκεται και ο κτισμένος το 1893 Tour Métallique, ο μεταλλικός πύργος που φέρνει στο νου τον παριζιάνικο Πύργο του Άιφελ και δείχνει υπέροχος από μακριά με το νυχτερινό φωτισμό του. Κατηφορίζουμε, παραιτημένοι από την προσπάθεια να μετρήσουμε τα σκαλοπάτια που ενώνουν το Fourvière με την παλιά πόλη, ή Vieux Lyon –δε μετριούνται– για να καταλήξουμε, μετά από πολλή ώρα, στα σκιερά, λιθόκτιστα σοκάκια της, που πλαισιώνονται από πέτρινα, μεσαιωνικά σπιτάκια, αναγεννησιακή αρχιτεκτονική, επιβλητικούς ναούς και τα… αναπόφευκτα μαγαζάκια με σουβενίρ και καρτ-ποστάλ.
Οι Λυωνέζοι υπερηφανεύονται για το γεγονός ότι αυτό το κομμάτι της πόλης τους ήταν η πρώτη γαλλική εγγραφή στη Κατάλογο Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, αλλά και μία από τις μεγαλύτερες αναγεννησιακές συνοικίες της Ευρώπης. Χωρισμένη σε τρεις γειτονιές, που πήραν τα ονόματά τους από τις τρεις μεγάλες εκκλησίες της, Saint Jean, Saint Georges και Saint Paul, και διάσημη για τις τραμπούλες της, τα στενά περάσματα που ενώνουν, μέσα από τις εσωτερικές αυλές των κτιρίων, τα σοκάκια της μεταξύ τους, η μεσαιωνική πόλη αποπνέει αύρα μυστηρίου, τέτοια που φέρνει στο μυαλό μυθιστορήματα που εκτυλίσσονται την εποχή εκείνη, και μιλούν για μυστικά περάσματα, κρύπτες που διασχίζουν –και γνωρίζουν– κυνηγημένοι μάγοι, ιερείς και ιππότες. Λιγότερο ρομαντική είναι η σύγχρονη Ιστορία τους, η χρήση τους από τα μέλη της Γαλλικής Αντίστασης, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, στην απέλπιδα προσπάθεια να ξεφύγουν από τον «Χασάπη της Λυών», Klaus Barbie, που είχε στήσει στην πρώην Στρατιωτική Ιατρική Σχολή το αρχηγείο της Gestapo –σήμερα Κέντρο Ιστορίας της Αντίστασης και της Απέλασης. Διασχίζουμε μία από τις γέφυρες του Saône και περνάμε στο
Presqu’île, τη νεότερη, αλλά και πιο «αυθεντική» περιοχή του ιστορικού κέντρου. Εδώ οι εποχές εναλλάσσονται ανά λίγα μέτρα, η μεσαιωνική αρχιτεκτονική συνυπάρχει αρμονικά με εκείνη του 19ου αιώνα, ιστορικά μνημεία ξεφυτρώνουν στη μέση εμπορικών δρόμων, τεράστιες πλατείες πλαισιώνονται από γοτθικές εκκλησίες τους με τους πύργους τους να υψώνονται προς τον ουρανό. Παλιά και σύγχρονη, καλλιτεχνική χωρίς να γίνεται σνομπ, επιβλητική και καθημερινή ταυτόχρονα, η στενή λωρίδα γης ανάμεσα στα δύο ποτάμια εκφράζει το πνεύμα ολόκληρης της πόλης με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Η βόλτα ξεκινά από την Place Bellecour, μια από τις μεγαλύτερες πλατείες της Ευρώπης, με το άγαλμα του Λουδοβίκου XIV να μη μοιάζει καθόλου παράταιρο δίπλα στη γιγαντιαία ρόδα που θα σας ανεβάσει σε ύψος δεκάδων μέτρων για να θαυμάσετε την πόλη από ψηλά. Διασχίζει τον πεζόδρομο de la Republique, σταματά περίπου στη μέση του, στην ομώνυμη πλατεία, για ένα- δυο γύρους με το πολύχρωμο Καρουζέλ –γιατί, είπαμε, αυτή η πόλη ξέρει να παίζει όσο και να δημιουργεί και να θυμάται–, κάνει μερικά ζιγκ- ζαγκ για να χαζέψουμε τις πολύχρωμες βιτρίνες των καταστημάτων και να πιούμε αρωματικό γαλλικό café στα ζεστά μπιστρό του (που, παρεμπιπτόντως, έχουν βγάλει στον πεζόδρομο τραπεζάκια, σόμπες και πλαστικά προστατευτικά για τον αέρα, προς τέρψιν των αμετανόητων καπνιστών) και καταλήγει στην επίσης τεράστια Place des Terraux.
Πηγή: www.in2life.gr
