Α ναι. Βέβαια. Δε ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά το μόνο που μας καίει στον έρωτα και κάνουμε όλες αυτές τις φαντασιώσεις και ζούμε για την επόμενη φορά που θα κοιταχτούμε έστω έξω από το ασανσέρ, χωρίς καν να πούμε ένα αστείο και ντροπαλό «γειά», είναι το ερωτηματικό δίπλα από τη λέξη Απόρριψη.
Από μόνη της δεν είναι τόσο κακή κυρία, αλήθεια. Ας σκεφτούμε αρχικά, πόσες χιλόπιτες έχουμε φάει, πόσους ανθρώπους κάτσαμε και βγάλαμε άχρηστους, πριν τους γνωρίσουμε καν, γιατί μας απέρριψαν. Ε δε μας πείραξε και τόσο όμως, όχι; Και τι έγινε, είπαμε, και τραγουδήσαμε τον Μπίγαλη: «Το καπελάκι μου στραβά φόρεσα κι άντε γειά χαρά, έχει κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια». Μερικές φορές με ξεπερνάει πως όλα τα cult|trash ελληνικά τραγούδια κρύβουν αλήθειες που δεν ειπώθηκαν από τους Κόρε Ύδρο.
Αντίστοιχα, πόσες χιλόπιτες ρίξαμε εμείς; Θυμάστε; Σε πόσους κακομοίρηδες δεν απαντήσαμε ποτέ ξανά ούτε στα μηνύματα ούτε στα τηλέφωνα; Σε πόσους ραγίσαμε την καρδιά χωρίς δεύτερη σκέψη; Εκεί ήμασταν cold as ice, δεν μας ένοιαζε τίποτα. Δεν νιώσαμε ποτέ άσχημα που δώσαμε απόρριψη, άρα γιατί τη φοβόμαστε τόσο πολύ; Εκείνοι δηλαδή πως μας ξεπέρασαν κι εμείς δε θα ξεπεράσουμε μια ιστορία που δεν έφτασε στο Χόλυγουντ;
Αλλά ας μη γελιόμαστε φίλοι, γινόμαστε στον έρωτα θνητοί και αθάνατοι, και μισοπεθαμένοι. Θνητοί στην απόρριψη, αθάνατοι στην αποδοχή και οριακά νεκροί αν το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου μας, μας στείλει αδιάβαστους πριν προλάβουμε να του πούμε ότι αν μας αφήσει θα κόψουμε τις φλέβες μας. Μα πρέπει εδώ να παραδεχτούμε πως παρά το τραγικό της υπόθεσης, αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα δεν θα ερωτευόμασταν.
Σκεφτείτε εκείνο το άτομο που υπήρξε για εσάς, μια άμεση κατάκτηση. Ένα από τα χίλια ορεκτικά σε γαλλικό εστιατόριο. Ε, το έφαγες κι αυτό, καλό ήταν, νόστιμο, ναι. Αλλά; Τι; Και τι έγινε;
Βλέπετε, εκεί που ελλοχεύει ο πραγματικός κίνδυνος της Απόρριψης είναι όταν ερωτευόμαστε αληθινά. Εκεί που καλά-καλά δεν τον ξέρουμε τον άνθρωπο μα νιώθουμε πως χωρίς την παρουσία του είμαστε το πανέρι με τα φυτραρισμένα κρεμμύδια στην κουζίνα μας. Δεν είναι ότι δεν παίρνουμε το ενδιαφέρον που μας αρμόζει, είναι πως είμαστε αδηφάγα ζώα, και δεν μας αρκεί ποτέ τίποτα. Ακόμα κι αν κάποιος μας έκανε αρκετά σαφές το ενδιαφέρον του, όχι απλά δεν το αντιγυρίζουμε και τον κοιτάμε σαν χάνοι, σκαλωμένοι από τα κάλλη και την ευγλωττία του. Και μετά καθόμαστε μόνοι, ξημερώματα στο κρεβάτι μας, σκεπτόμενοι τι ηλίθιοι, τι κότες είμαστε που δε τολμάμε να πούμε με λόγια απλά «Για σένα λιώνω, μάθε το». Ίσως αν το λέγαμε, αρχικά να μην ήμασταν μόνοι στο κρεβάτι μας.
Βλέπετε δεν υπάρχει κάτι αρνητικό με την απόρριψη. Σε ένα σεμινάριο που παρακολούθησα, αφιερωμένο στην ιατρική της Ayurveda, ο καθηγητής Νίκος Κωστόπουλος, εξήγησε με περίσσια ανάλυση την επιρροή της απόρριψης. Απόρριψη νιώθουμε στα θραύσματα του Matrix. Όταν για μια απειροελάχιστη στιγμή αφεθούμε νιώθοντας ανεπαρκείς, νιώθοντας μισοί, ζητώντας την λατρεία του άλλου για να νιώσουμε ξανά ολόκληροι και ευτυχισμένοι, τότε πραγματικά βιώνουμε την απόρριψη. Ξεκινάμε λάθος εδώ. Γιατί όπως έχω βαρεθεί να λέω, αν δεν είμαστε ολόκληροι, δεν πρόκειται ποτέ να μπορέσουμε να ζήσουμε έναν ολοκληρωμένο έρωτα, θα παραμένουμε για πάντα σε κάτι μισό.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο λοιπόν, ζούμε τον έρωτα στο κεφάλι μας. Φοβόμαστε πως θα φάμε το μεγάλο Χ, και σφραγίζουμε το στόμα μας. Ζούμε σα τα ζόμπι περιμένοντας πάνω από ένα κινητό, περιμένοντας ένα μεταμεσονύχτιο μήνυμα που δεν έρχεται ποτέ, και φαντασιωνόμαστε έναν έρωτα που δεν θα ζήσουμε πουθενά αλλού πέρα από τον ύπνο μας.
Από την άλλη όμως, να μην απογοητευόμαστε. Αν δεν υπήρχε ο φόβος της απόρριψης, αν δε φοβόμασταν πως ο καλός, καγαθός αυτός άνθρωπος δεν θα πάρει ποτέ δίπλα του την κτητική αντωνυμία «μου», δεν θα ήμασταν ποτέ πραγματικά ερωτευμένοι. Γιατί ο πραγματικός ο έρωτας, ο βαρβάτος, ο αξεπέραστος, αυτός που θα θυμάσαι μια ζωή, δεν νοείται να είναι εύκολος, δεν νοείται να είναι απλός δεν νοείται να είναι γρήγορος. Μια ζωή παραπονιόμαστε ότι δεν μας αρκεί ένας άνθρωπος απλά να μας θέλει για το κορμί μας, ότι όλα τρέχουν πολύ γρήγορα και εμείς βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να έχουμε μπλέξει πολύ γρήγορα με έναν άνθρωπο που δε μας λέει τίποτα, μα πως θα μπορούσαμε να το ξέρουμε αφού δεν περάσαμε ποτέ τη φάση που τον μαθαίνουμε;
Ε ωραία. Μήπως τα θέλουμε όλα δικά μας τελικά; Και θέλουμε να μας θέλει ο άλλος σαν παλαβός και θέλουμε την αναγνωριστική μας περίοδο να παρέλθει για να ξέρουμε που βαδίζουμε. Ας συνέλθουμε λίγο και ας ξεφύγουμε από το εσωτερικό μας δράμα. Ο έρωτας που θα διαρκέσει για πάντα θα πρέπει να περάσει όλα τα στάδια που περιέγραψε ο Γκαμπριέλ Γκαρθία Μαρκές στο «Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας». Θα πρέπει να υπάρξει το βλέμμα το ψάξιμο, η ανάγκη, η έλλειψη, η θύμηση, το κυνηγητό, η φιλία και η απόσταση, πριν έρθει η ολοκλήρωση. Και να έρθει κανείς δε σου εγγυάται ότι θα διαρκέσει, ούτε ότι θα είναι όντως το ένα και μοναδικό πλάσμα που θα μπορέσει να κρατήσει τόσο το μυαλό μα και την καρδιά σας δική του.
Άρα μάλλον, αυτό που μένει για εμάς τους αθεράπευτα εγωλάτρες, που περιμένουμε μανιωδώς κάποιον να μας αφιερωθεί εξ’ ολοκλήρου κάνοντας μας θεούς πριν ακόμα μας δεί ως ανθρώπους, είναι να αγκαλιάσουμε την έννοια της Απόρριψης, ολάκαιρη. Και να ακούσουμε ένα «όχι» τι έγινε; Και να μη μας απαντήσουν σε ένα χαζό μήνυμα τι έγινε; Σάμπως εμείς λέμε πάντα ναι ή είμαστε πάντα διαθέσιμοι; Εμείς δεν έχουμε τα θέματα μας; Τις αδυναμίες μας και τις εν γένει κακές μας μέρες; Μήπως εμείς δε φοβόμαστε; Ή είμαστε τόσο φοβισμένοι που ξεχνάμε τη σκέψη πως κι ο άλλος φοβάται εξίσου; Άραγε σκεφτόμαστε ποτέ ότι όσο μας τρομάζει το τέλειο που βλέπουμε στον άλλον, υπάρχει μια απειροελάχιστη πιθανότητα να τρομάζουμε τον άλλον το ίδιο με μια γοητεία που δεν ξέρουμε καν πως βγάζουμε;
Τέλος ας μη ξεχνάμε, πως ο έρωτας με αναστολές δεν είναι έρωτας. Το μόνο πράγμα που δημιουργεί αναστολές είναι η δική μας ανασφάλεια. Τα φαντάσματα στο κεφάλι μας γεννιούνται στη σκιά που επιβάλουμε στον εαυτό μας. Και δεν πρέπει να ζούμε με αυτά. Δεν πρέπει να ζούμε με στοιχεία που δεν έχουμε διασταυρώσει. Πρέπει να ανοιγόμαστε σε κάθε πιθανό θετικό ενδεχόμενο. Ε κι αν δεν πάει καλά, τι έγινε; Τίποτα δεν έγινε. Ακριβώς αυτό. Τίποτα δεν έγινε. Για σκέψου πως το λέω.
Από μόνη της δεν είναι τόσο κακή κυρία, αλήθεια. Ας σκεφτούμε αρχικά, πόσες χιλόπιτες έχουμε φάει, πόσους ανθρώπους κάτσαμε και βγάλαμε άχρηστους, πριν τους γνωρίσουμε καν, γιατί μας απέρριψαν. Ε δε μας πείραξε και τόσο όμως, όχι; Και τι έγινε, είπαμε, και τραγουδήσαμε τον Μπίγαλη: «Το καπελάκι μου στραβά φόρεσα κι άντε γειά χαρά, έχει κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια». Μερικές φορές με ξεπερνάει πως όλα τα cult|trash ελληνικά τραγούδια κρύβουν αλήθειες που δεν ειπώθηκαν από τους Κόρε Ύδρο.
Αντίστοιχα, πόσες χιλόπιτες ρίξαμε εμείς; Θυμάστε; Σε πόσους κακομοίρηδες δεν απαντήσαμε ποτέ ξανά ούτε στα μηνύματα ούτε στα τηλέφωνα; Σε πόσους ραγίσαμε την καρδιά χωρίς δεύτερη σκέψη; Εκεί ήμασταν cold as ice, δεν μας ένοιαζε τίποτα. Δεν νιώσαμε ποτέ άσχημα που δώσαμε απόρριψη, άρα γιατί τη φοβόμαστε τόσο πολύ; Εκείνοι δηλαδή πως μας ξεπέρασαν κι εμείς δε θα ξεπεράσουμε μια ιστορία που δεν έφτασε στο Χόλυγουντ;
Αλλά ας μη γελιόμαστε φίλοι, γινόμαστε στον έρωτα θνητοί και αθάνατοι, και μισοπεθαμένοι. Θνητοί στην απόρριψη, αθάνατοι στην αποδοχή και οριακά νεκροί αν το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου μας, μας στείλει αδιάβαστους πριν προλάβουμε να του πούμε ότι αν μας αφήσει θα κόψουμε τις φλέβες μας. Μα πρέπει εδώ να παραδεχτούμε πως παρά το τραγικό της υπόθεσης, αν δεν ήταν έτσι τα πράγματα δεν θα ερωτευόμασταν.
Σκεφτείτε εκείνο το άτομο που υπήρξε για εσάς, μια άμεση κατάκτηση. Ένα από τα χίλια ορεκτικά σε γαλλικό εστιατόριο. Ε, το έφαγες κι αυτό, καλό ήταν, νόστιμο, ναι. Αλλά; Τι; Και τι έγινε;
Βλέπετε, εκεί που ελλοχεύει ο πραγματικός κίνδυνος της Απόρριψης είναι όταν ερωτευόμαστε αληθινά. Εκεί που καλά-καλά δεν τον ξέρουμε τον άνθρωπο μα νιώθουμε πως χωρίς την παρουσία του είμαστε το πανέρι με τα φυτραρισμένα κρεμμύδια στην κουζίνα μας. Δεν είναι ότι δεν παίρνουμε το ενδιαφέρον που μας αρμόζει, είναι πως είμαστε αδηφάγα ζώα, και δεν μας αρκεί ποτέ τίποτα. Ακόμα κι αν κάποιος μας έκανε αρκετά σαφές το ενδιαφέρον του, όχι απλά δεν το αντιγυρίζουμε και τον κοιτάμε σαν χάνοι, σκαλωμένοι από τα κάλλη και την ευγλωττία του. Και μετά καθόμαστε μόνοι, ξημερώματα στο κρεβάτι μας, σκεπτόμενοι τι ηλίθιοι, τι κότες είμαστε που δε τολμάμε να πούμε με λόγια απλά «Για σένα λιώνω, μάθε το». Ίσως αν το λέγαμε, αρχικά να μην ήμασταν μόνοι στο κρεβάτι μας.
Βλέπετε δεν υπάρχει κάτι αρνητικό με την απόρριψη. Σε ένα σεμινάριο που παρακολούθησα, αφιερωμένο στην ιατρική της Ayurveda, ο καθηγητής Νίκος Κωστόπουλος, εξήγησε με περίσσια ανάλυση την επιρροή της απόρριψης. Απόρριψη νιώθουμε στα θραύσματα του Matrix. Όταν για μια απειροελάχιστη στιγμή αφεθούμε νιώθοντας ανεπαρκείς, νιώθοντας μισοί, ζητώντας την λατρεία του άλλου για να νιώσουμε ξανά ολόκληροι και ευτυχισμένοι, τότε πραγματικά βιώνουμε την απόρριψη. Ξεκινάμε λάθος εδώ. Γιατί όπως έχω βαρεθεί να λέω, αν δεν είμαστε ολόκληροι, δεν πρόκειται ποτέ να μπορέσουμε να ζήσουμε έναν ολοκληρωμένο έρωτα, θα παραμένουμε για πάντα σε κάτι μισό.
Κατ’ αυτόν τον τρόπο λοιπόν, ζούμε τον έρωτα στο κεφάλι μας. Φοβόμαστε πως θα φάμε το μεγάλο Χ, και σφραγίζουμε το στόμα μας. Ζούμε σα τα ζόμπι περιμένοντας πάνω από ένα κινητό, περιμένοντας ένα μεταμεσονύχτιο μήνυμα που δεν έρχεται ποτέ, και φαντασιωνόμαστε έναν έρωτα που δεν θα ζήσουμε πουθενά αλλού πέρα από τον ύπνο μας.
Από την άλλη όμως, να μην απογοητευόμαστε. Αν δεν υπήρχε ο φόβος της απόρριψης, αν δε φοβόμασταν πως ο καλός, καγαθός αυτός άνθρωπος δεν θα πάρει ποτέ δίπλα του την κτητική αντωνυμία «μου», δεν θα ήμασταν ποτέ πραγματικά ερωτευμένοι. Γιατί ο πραγματικός ο έρωτας, ο βαρβάτος, ο αξεπέραστος, αυτός που θα θυμάσαι μια ζωή, δεν νοείται να είναι εύκολος, δεν νοείται να είναι απλός δεν νοείται να είναι γρήγορος. Μια ζωή παραπονιόμαστε ότι δεν μας αρκεί ένας άνθρωπος απλά να μας θέλει για το κορμί μας, ότι όλα τρέχουν πολύ γρήγορα και εμείς βρισκόμαστε στη δυσάρεστη θέση να έχουμε μπλέξει πολύ γρήγορα με έναν άνθρωπο που δε μας λέει τίποτα, μα πως θα μπορούσαμε να το ξέρουμε αφού δεν περάσαμε ποτέ τη φάση που τον μαθαίνουμε;
Ε ωραία. Μήπως τα θέλουμε όλα δικά μας τελικά; Και θέλουμε να μας θέλει ο άλλος σαν παλαβός και θέλουμε την αναγνωριστική μας περίοδο να παρέλθει για να ξέρουμε που βαδίζουμε. Ας συνέλθουμε λίγο και ας ξεφύγουμε από το εσωτερικό μας δράμα. Ο έρωτας που θα διαρκέσει για πάντα θα πρέπει να περάσει όλα τα στάδια που περιέγραψε ο Γκαμπριέλ Γκαρθία Μαρκές στο «Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας». Θα πρέπει να υπάρξει το βλέμμα το ψάξιμο, η ανάγκη, η έλλειψη, η θύμηση, το κυνηγητό, η φιλία και η απόσταση, πριν έρθει η ολοκλήρωση. Και να έρθει κανείς δε σου εγγυάται ότι θα διαρκέσει, ούτε ότι θα είναι όντως το ένα και μοναδικό πλάσμα που θα μπορέσει να κρατήσει τόσο το μυαλό μα και την καρδιά σας δική του.
Άρα μάλλον, αυτό που μένει για εμάς τους αθεράπευτα εγωλάτρες, που περιμένουμε μανιωδώς κάποιον να μας αφιερωθεί εξ’ ολοκλήρου κάνοντας μας θεούς πριν ακόμα μας δεί ως ανθρώπους, είναι να αγκαλιάσουμε την έννοια της Απόρριψης, ολάκαιρη. Και να ακούσουμε ένα «όχι» τι έγινε; Και να μη μας απαντήσουν σε ένα χαζό μήνυμα τι έγινε; Σάμπως εμείς λέμε πάντα ναι ή είμαστε πάντα διαθέσιμοι; Εμείς δεν έχουμε τα θέματα μας; Τις αδυναμίες μας και τις εν γένει κακές μας μέρες; Μήπως εμείς δε φοβόμαστε; Ή είμαστε τόσο φοβισμένοι που ξεχνάμε τη σκέψη πως κι ο άλλος φοβάται εξίσου; Άραγε σκεφτόμαστε ποτέ ότι όσο μας τρομάζει το τέλειο που βλέπουμε στον άλλον, υπάρχει μια απειροελάχιστη πιθανότητα να τρομάζουμε τον άλλον το ίδιο με μια γοητεία που δεν ξέρουμε καν πως βγάζουμε;
Τέλος ας μη ξεχνάμε, πως ο έρωτας με αναστολές δεν είναι έρωτας. Το μόνο πράγμα που δημιουργεί αναστολές είναι η δική μας ανασφάλεια. Τα φαντάσματα στο κεφάλι μας γεννιούνται στη σκιά που επιβάλουμε στον εαυτό μας. Και δεν πρέπει να ζούμε με αυτά. Δεν πρέπει να ζούμε με στοιχεία που δεν έχουμε διασταυρώσει. Πρέπει να ανοιγόμαστε σε κάθε πιθανό θετικό ενδεχόμενο. Ε κι αν δεν πάει καλά, τι έγινε; Τίποτα δεν έγινε. Ακριβώς αυτό. Τίποτα δεν έγινε. Για σκέψου πως το λέω.
