Ένα ακόμη παλιό επάγγελμα υπό εξαφάνιση Το εξαφάνισε κι’ αυτό η πρόοδος, το αυτοκίνητο. παρά ταύτα στα χωριά υπάρχουν ακόμη αυτά τα τετράποδα που εξυπηρετούν ανάγκες στην ύπαιθρο. Δεν υπήρχε σπιτικό που να μην είχε ένα ή δυο ζωντανά για τις ανάγκες του σπιτιού. Τα ζώα, όπως τα λέγαμε , το άλογο, το μουλάρι, το γαϊδούρι, εάν δεν είχαν το σαμάρι τους δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν με αυτά οι διάφορες μεταφορές αγαθών και ανθρώπων. Το επάγγελμα του σαγματοποιού μεταβιβαζόταν από το παππού στο γιο και από εκεί στον εγγονό Για να γίνει ένα σαμάρι έπρεπε να υπάρχει σχετική εξειδίκευση. Τα υλικά που έπρεπε να υπάρχουν δεν ήταν πολλά. Τα πιο κατάλληλα ξύλα για το σκελετό του σαμαριού ήταν από πλάτανο, όπως το μπροστάρι, το πιστάρι, (δυο ξύλα που διασταυρώνονταν χιαστί) οι σαμαροπαγίδες, και τα κολιτσάκια. Με αυτά τα ξύλα γινόταν ο σκελετός του σαμαριού οι σαμαροπαγίδες έμπαιναν από δύο στα πλαϊνά και δύο πάνω στη ράχη, όπου κάθεται ο αναβάτης. Το μπροστάρι και το πιστάρι είχαν ανάλογες φωλιές που οι σαμαροπαγίδες περνούσαν μέσα, έμπαιναν και τα κολιτσάκια και έτσι ολοκληρώνονταν ο σκελετός. Για να τελειοποιηθεί το σαμάρι έπρεπε να γίνει και το εσωτερικό που έπρεπε είναι μαλακό για να μην πληγιάζει το σώμα του ζώου από τα ξύλα και από την πίεση του βάρος: Γι’ αυτό χρησιμοποιούσαν ψάθα χοντρή για γέμισμα δέρμα που θα κάλυπτε το επάνω μέρος, το Σαχτιάνι, όπως το έλεγαν, τέλος το σαμαροσκούτι, ύφασμα γερό που έμπαινε στο εσωτερικό του σαμαριού, που θα έρχονταν σε επαφή με τη ράχη και τα πλευρά του ζώου. Το ολοκληρωτικό τελείωμα γινόταν με την προσθήκη στο σαμάρι τις ίγκλες,(ζώνη του σαμαριού) τα μπαλτίμια (τα πισοκάπουλα ζωνάρια) και η λαιμαριά, άντε και το καπίστρι και το μεταφορικό μέσο ήταν έτοιμο. 
Καλαθάς: Οι καλαθάδες έκοβαν από τα ποτάμια ευλύγιστα κλαδιά ιτιάς ή λυγαριάς και τα άφηναν στον ήλιο να ξεραθούν. Μετά τα έβρεχαν για να αποκτήσουν ευλυγισία και άρχιζαν να πλέκουν. Σε περιοχές που αφθονούσαν οι λυγαριές, οι μυρτιές, οι σφάκες (πικροδάφνες) και τα καλάμια, ευδοκίμησε και το επάγγελμα του καλαθοποιού. Από τις μυρτιές και κυρίως από τις λυγαριές οι καλαθοποιοί αποσπούσαν μακριές βίτσες με το τσερτσέτο (ειδικό μαχαίρι) και έκαναν τους σκελετούς για να πλέξουν με τα σχισμένα καλάμια καλάθια, κοφίνιa, ψαροκόφινα και άλλα ενώ μόνο με τις βίτσες έπλεκαν στουπιά για τυρί, κόφτες για τη μεταφορά των σταφυλιών κ.ά.
Όταν ο κόσμος περπατούσε σε χωμάτινους δρόμους, τα παπούτσια σκονίζονταν ή λασπώνονταν εύκολα. Τότε γνώρισε άνθηση και το επάγγελμα του λούστρου. Αυτός μ’ ένα κασελάκι μπροστά του, αληθινό κομψοτέχνημα, και γύρω του να κρέμονται οι βούρτσες και τα βερνίκια με τα διάφορα χρώματα, κάθονταν σ’ ένα χαμηλό σκαμνάκι και περίμενε υπομονετικά. Για να προσελκύσει τους πελάτες γίνονταν ταχυδακτυλουργός ή χτύπαγε ρυθμικά το κασελάκι. Ο πελάτης πλησίαζε κι άπλωνε, όπως ήταν όρθιος, πρώτα το δεξί πόδι πάνω στην ειδική μεταλλική θέση της κασέλας κι έπειτα το άλλο. Έτσι άρχιζε η «ιεροτελεστία» του βαψίματος…
